El Gaucho - Victor Heredia, Pedro Aznar

Hijo de algún confín de la llanura

Abierta, elemental, casi secreta

Tiraba el firme lazo que sujeta

Al firme toro de cerviz oscura

Se batió con el indio y con el godo

Murió en reyertas de baraja y taba;

Dio su vida a la patria, que ignoraba

Y así perdiendo, fue perdiendo todo

Hoy es polvo de tiempo y de planeta;

Nombres no quedan, pero el nombre dura

Fue tantos otros y hoy es una quieta

Pieza que mueve la literatura

Fue el matrero, el sargento y la partida

Fue el que cruzó la heroica cordillera

Fue soldado de Urquiza o de Rivera

Lo mismo da.

Fue el que mató a Laprida

Dios le quedaba lejos.

Profesaron

La antigua fe del hierro y del coraje

Que no consiente súplicas ni gaje

Por esa fe murieron y mataron

En los azares de la montonera

Murió por el color de una divisa;

Fue el que no pidió nada, ni siquiera

La gloria, que es estrépito y ceniza

Fue el hombre gris que, oscuro en la pausada

Penumbra del galpón, sueña y matea

Mientras en el oriente ya clarea

La luz de la desierta madrugada

Nunca dijo: soy gaucho.

Fue su suerte

No imaginar la suerte de los otros

No menos ignorante que nosotros

No menos solitario, entró en la muerte

Zoon van een einde van de vlakte

Open, elementair, bijna geheim

Trok de stevige stropdas die vasthoudt

Aan de standvastige stier met donkere hals

Hij vocht met de Indiaan en met de Goth

Hij stierf in kaart- en taba-gevechten;

Hij gaf zijn leven aan het land, dat hij negeerde

En zo verliezen, was alles verliezen

Vandaag is het stof van de tijd en van de planeet;

Namen blijven niet, maar de naam blijft

Het waren zoveel anderen en vandaag is het een still

Stuk dat literatuur beweegt

Hij was de matrero, de sergeant en de partij

Hij was degene die de heroïsche bergketen overstak

Hij was een soldaat van Urquiza of Rivera

Het geeft niet.

Hij was degene die Laprida heeft vermoord

God was ver van hem verwijderd.

zij beweerden

Het oude geloof van ijzer en moed

Die niet instemt met pleidooien of betalen

Voor dat geloof stierven en doodden ze

In de kansen van de montonera

Hij stierf voor de kleur van een munt;

Hij was degene die nergens om vroeg, zelfs niet

De heerlijkheid, die lawaai en as is

Het was de grijze man die, donker in de ontspannen...

Halfschaduw van de schuur, droom en mate

Terwijl het in het oosten al duidelijk is

Het licht van de woestijn dageraad

Hij heeft nooit gezegd: ik ben een gaucho.

het was zijn geluk

Stel je het lot van anderen niet voor

Niet minder onwetend dan wij

Niet minder eenzaam, hij ging de dood in