Son Los Artistas Equilibristas - Victor Heredia

Son como niños, buscando abrigo,

pájaros tristes, soñando amigos.

Entre el delirio y la cordura,

juegan sus sueños de locura.

Sin los artistas, equilibristas,

en el andamio de sus engaños.

Vienen y van sin descansar,

magos del aire, bufones, frailes

de un Dios de cristales de color.

De la risa al dolor y del llanto al amor,

del drama a la comedia, hay de todo en la feria

cuando levanta un hombre su telón.

Viven al día, sufren y esperan,

son importantes, son emigrantes.

Fundan tablados, son adorados,

son bien amados, son insultados.

Son buena gente entre la gente.

Pasan a solas sus malas horas.

Aplausos y fracasos, ahí están los artistas,

poniéndole a la vida el corazón.

Ze zijn als kinderen, op zoek naar onderdak,

droevige vogels, dromende vrienden.

Tussen delirium en gezond verstand,

ze spelen hun gekke dromen.

Zonder de artiesten, koorddansers,

op de steigers van hun bedrog.

Ze komen en gaan zonder rust,

luchtmagiërs, narren, broeders

van een God van gekleurde kristallen.

Van lachen tot pijn en van tranen tot liefde,

van drama tot comedy, er is van alles op de kermis

wanneer een man zijn gordijn opheft.

Ze leven voor de dag, lijden en wachten,

ze zijn belangrijk, het zijn emigranten.

Ze vonden tablados, ze worden aanbeden,

ze zijn geliefd, ze zijn beledigd.

Het zijn goede mensen onder de mensen.

Ze brengen hun slechte uren alleen door.

Applaus en mislukkingen, daar zijn de artiesten,

je hart tot leven wekken.