En attendant le pire - Debout sur le zinc

En attendant le pire

Je lève mon verre à toi

Je m’accroche à ton sourire

Je me jette dans tes bras

Mon bel avenir

Tes cheveux sont sur moi

Le filtre, et moi j’aspire

Un peu de silence, un peu d’air

Juste un temps d’arrêt sans lumière

Rien que la nuit pour envelopper un goût amer

Je ne vois que du noir

Je ne vois que de l’effroi

Je crois qu’il se fait tard

Je ne suis plus sûr de moi

Je sais très bien que rien ne changera

J’ai si peur, je suis tapi dans le noir

Je tremble comme une feuille

J’ai beau lutté, rien n’y fait

Mes idées me ramènent à l'écueil

Rien qu’une lueur, un espoir me suffirait

Comment, comment les trouver mon coeur?

Qui m’avait promis le respect?

Qui m’a vendu un monde sans peine?

Qui m’a répété pas de violence, plus de haine?

Cette douce petite voix qui disait «Ne t’en fais pas»

Comme une douce petite voix qui pensait, pensait pour moi

Qui m’a tant répété «Ne bouge pas»

Il a si peur, il est tapi dans le noir

Il tremble comme une feuille

J’ai lu dans son regard tout à la fois

La terreur, la fuite et puis le deuil

Celui qu’on méprise pour ce qu’il n’est pas

Comment, comment s’en remettre mon coeur?

En attendant le pire

Je lève mon verre à toi

Je m’accroche à ton sourire

Je me jette dans tes bras

Mon bel avenir

Tes cheveux sont sur moi

Le filtre, et moi j’aspire

Fini le silence, un peu d’air

Juste un temps de mise en lumière

Pour que la nuit ne cache plus ce goût amer

A chaque mot, une phrase

Pour chaque phrase, un vers

Je ne me tairai plus

Je ne laisserai plus faire

Oubliée, la petite voix délétère

Finies, les heures lorsque, tapi dans le noir

Je tremble comme une feuille

Je répondrai chaque fois, je ferai

Chaque pas vers l'écueil

Vers celui qu’on méprise pour ce qu’il n’est pas

Voilà comment respirer mon coeur

En attendant le pire

Je lève mon verre à toi

Je m’accroche à ton sourire

Je me jette dans tes bras

Mon bel avenir

Tes cheveux sont sur moi

Le filtre, et moi j’aspire

Het ergste verwachten

Ik hef mijn glas op jou

Ik klamp me vast aan je lach

Ik werp mezelf in je armen

mijn mooie toekomst

Je haar zit op mij

Het filter, en ik zuig

Een beetje stilte, een beetje lucht

Gewoon een downtime zonder licht

Niets dan de nacht om een ​​bittere smaak te omhullen

ik zie alleen zwart

ik zie alleen maar angst

Ik denk dat het laat wordt

Ik ben niet meer zeker van mezelf

Ik weet heel goed dat er niets zal veranderen

Ik ben zo bang, ik loer in het donker

Ik beef als een blad

Ik heb geworsteld, niets helpt

Mijn ideeën brengen me terug naar de valkuil

Slechts een glimp, een hoop zou genoeg zijn voor mij

Hoe, hoe vind ik ze mijn hart?

Wie heeft mij respect beloofd?

Wie heeft mij een pijnloze wereld verkocht?

Wie vertelde me weer geen geweld, geen haat meer?

Dat lieve stemmetje dat zei "Maak je geen zorgen"

Als een lief stemmetje dat dacht, dacht voor mij

Die me zo vaak zei "Niet bewegen"

Hij is zo bang, hij loert in het donker

Hij trilt als een blad

Ik las ineens in zijn ogen

Terreur, vluchten en dan rouwen

Degene die wordt veracht om wat hij niet is

Hoe, hoe kom ik eroverheen, mijn hart?

Het ergste verwachten

Ik hef mijn glas op jou

Ik klamp me vast aan je lach

Ik werp mezelf in je armen

mijn mooie toekomst

Je haar zit op mij

Het filter, en ik zuig

Geen stilte meer, wat lucht

Even een spotlight tijd

Zodat de nacht deze bittere smaak niet langer verbergt

Elk woord, een zin

Voor elke zin een vers

Ik zal niet meer zwijgen

Ik laat het niet meer gebeuren

Vergeten, het schadelijke stemmetje

Voorbij zijn de uren dat, op de loer in het donker

Ik beef als een blad

Ik zal antwoorden wanneer ik zal doen

Elke stap naar de valkuil

Aan degene die veracht wordt om wat hij niet is

Dit is hoe mijn hart ademt

Het ergste verwachten

Ik hef mijn glas op jou

Ik klamp me vast aan je lach

Ik werp mezelf in je armen

mijn mooie toekomst

Je haar zit op mij

Het filter, en ik zuig