St. Paul Missionary Baptist Church Blues - La Dispute

Stained-glass and the choir sing out that strong and ceaseless chorus here

So sweet the voices, sweep like leaves into the street

On Eastern, a celebration carried on for God and hope and refuge

To keep each other, life;

give shelter from the storm.

And keep warm

The congregation gathers outside in the parking lot, each service done

They keep the old hymn rolling on and on and

I see the scene in color each day driving out to Eastown

That old abandoned church and have I gone the same sad way?

Have I gone the same sad way?

Through the sixties flourished and the seventies in flux

The eighties fluctuate each year unclear of when the money would dry up

And when the nineties violent crime and rising unemployment rates came by

That parking lot grew dim and thin of sinners and saints

Until the voices, unceasing, slowly faded to black

Until the weeds stormed the concrete from unattended cracks

It had to know, had to feel that glory never coming back

Like I could feel it when the passion left, the last of what I had

It had to know like I knew

And I can’t find it back

Might not ever.

Ten years now standing vacant

Ten years on empty, maybe more

Once held the faith of hundreds

Soon one more cell phone store

For years they gathered here

Inside the building sound and true

To sing their praises to a god that gave them hope

To carry on, to carry through

So, I’ve been thinking about that

Sometimes go slow when I drive by

How a home of stone and a house so holy

Grows so empty over time

What gave those people purpose

Past death approaching constantly

Now left to crumble slowly

Now left to wither with the weeds

Now left to ice and vandals

The advent candles long since gone

The old foundation shifting hard

The concrete overgrown, but

That stained-glass window sits untouched amongst the brickwork worn

A symbol of the beauty only perfect at that moment we were born

And just the other day I swear I saw a man there

Pulling weeds out of the concrete, sweeping up and patching cracks

I saw him lift a rag to wash the years of filth from off those windows

Made me wonder if there’s anyone like that for you and me and

Anybody else who broke and lost hope

Glas-in-lood en het koor zingen dat sterke en onophoudelijke koor hier

Zo zoet de stemmen, vegen als bladeren de straat op

In het oosten ging een viering door voor God en hoop en toevlucht

Om elkaar te behouden, het leven;

beschutting bieden tegen de storm.

En blijf warm

De gemeente verzamelt zich buiten op de parkeerplaats, elke dienst gedaan

Ze laten de oude hymne maar door blijven gaan en

Ik zie het tafereel elke dag in kleur rijden naar Easttown

Die oude verlaten kerk en ben ik dezelfde droevige weg gegaan?

Ben ik dezelfde droevige weg ingeslagen?

Door de jaren zestig floreerde en de jaren zeventig in beweging

De jaren tachtig fluctueren elk jaar onduidelijk wanneer het geld zou opdrogen

En toen de jaren negentig gewelddadige misdaad en stijgende werkloosheidscijfers voorbij kwamen

Die parkeerplaats werd vaag en dun van zondaars en heiligen

Tot de stemmen, onophoudelijk, langzaam vervaagden tot zwart

Tot het onkruid het beton bestormde vanuit onbeheerde scheuren

Het moest weten, moest voelen dat die glorie nooit meer terug zou komen

Alsof ik het kon voelen toen de passie wegging, het laatste van wat ik had

Het moest weten zoals ik het wist

En ik kan het niet terug vinden

Misschien nooit.

Nu tien jaar vacant

Tien jaar leeg, misschien meer

Had ooit het geloof van honderden

Binnenkort nog een mobiele telefoonwinkel

Jarenlang kwamen ze hier samen

In het gebouw geluid en waar

Om hun lof te zingen voor een god die hen hoop gaf

Doorgaan, doorgaan

Dus daar heb ik over nagedacht

Ga soms langzaam als ik voorbij rijd

Hoe een huis van steen en een huis zo heilig

Wordt na verloop van tijd zo leeg

Wat gaf die mensen een doel?

De dood uit het verleden nadert constant

Nu links om langzaam af te brokkelen

Nu links om te verdorren met het onkruid

Nu over aan ijs en vandalen

De adventskaarsen zijn allang weg

Het oude fundament verschuift hard

Het beton is overwoekerd, maar

Dat glas-in-loodraam staat onaangeroerd tussen het versleten metselwerk

Een symbool van de schoonheid die alleen perfect was op het moment dat we werden geboren

En onlangs zweer ik dat ik daar een man zag

Onkruid uit het beton trekken, opvegen en scheuren dichten

Ik zag hem een ​​vod optillen om de jaren van vuil van die ramen te wassen

Ik vroeg me af of er zo iemand voor jou en mij is en

Iedereen die brak en de hoop verloor