a Departure - La Dispute

To scratched out, for everything.

Night fell on me writing this and I ran out of paper so I crossed the name out

at the top of the page.

Not sure why I’m even writing this.

But I guess it

feels right.

It sort of feels like I have to-like an exorcism.

I guess that makes me sound crazy but that’s alright.

Lately I feel like I

might be, not that I’ve heard any voices or anything.

Just like that everyday

kind, where you forget things you shouldn’t and you think too much about death.

Maybe you know what I’m talking about.

Or maybe you would have known?

Or had known?

Is it once knew?

I don’t know what tense to use.

I know I never used to feel like this.

I used to never think of death or hear

voices.

I used to feel Like everything was perfectly in order, a normal life,

but I guess then came a departure.

That I know you understand (or would’ve understood?).

I guess things changed

after that, and I’m mostly scared now.

But it’s there in the stories, or whatever they are.

You can see it.

Anybody could if they could Look.

I wrote some notes in the margins explaining

it.

The rest is in between lines or in the fine Print.

First, the feeling of

abandonment, then trying to cope.

Then death and hope and the thing Itself,

waiting for me.

It’s all there in the pages ahead of here.

It’s there waiting

for you.

Or for me.

I’m not sure.

The whole story.

Om uit te krabben, voor alles.

De nacht viel op me terwijl ik dit schreef en ik had geen papier meer, dus ik streepte de naam door

bovenaan de pagina.

Ik weet niet zeker waarom ik dit zelfs schrijf.

Maar ik denk het

voelt goed.

Het voelt een beetje alsof ik een exorcisme leuk moet vinden.

Ik denk dat ik daardoor gek klink, maar dat is goed.

De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik

zou kunnen zijn, niet dat ik stemmen of wat dan ook heb gehoord.

Zo elke dag

soort, waar je dingen vergeet die je niet zou moeten doen en je te veel aan de dood denkt.

Misschien weet je waar ik het over heb.

Of had je dat misschien geweten?

Of had het geweten?

Is het ooit geweten?

Ik weet niet welke tijd ik moet gebruiken.

Ik weet dat ik me nooit zo voelde.

Ik dacht nooit aan de dood of hoorde nooit

stemmen.

Ik had het gevoel dat alles perfect in orde was, een normaal leven,

maar ik denk dat toen een vertrek kwam.

Dat ik weet dat je het begrijpt (of zou hebben begrepen?).

Ik denk dat er dingen zijn veranderd

daarna, en ik ben nu vooral bang.

Maar het staat in de verhalen, of wat ze ook zijn.

Je kan het zien.

Iedereen zou het kunnen als ze konden kijken.

Ik heb wat aantekeningen in de kantlijn geschreven waarin ik uitleg:

het.

De rest staat tussen de regels of in de kleine lettertjes.

Ten eerste het gevoel van

verlaten en vervolgens proberen het hoofd te bieden.

Dan dood en hoop en het ding zelf,

wachten op mij.

Het staat allemaal op de pagina's die hier voorliggen.

Het wacht daar

voor jou.

Of voor mij.

Ik weet het niet zeker.

Het hele verhaal.