Посторонний 2 - Зимовье зверей

Я чувствую себя посторонним,

Когда покидаю свой дом.

По линиям чьей-то ладони,

Под взглядами чьих-то мадонн

Иду и теряю былые черты

В надменной своей пустоте.

И быть с полуслова со мною на «ты»

Согласны и эти, и те.

Я чувствую себя Геростратом,

Когда покидаю свой храм.

Я ночь занимаю с возвратом,

Но знаю, что вряд ли отдам.

И каждый мотив мне до боли знаком,

Хоть я от рожденья глухой.

Стою у заснеженных окон тайком

И слушаю, кто я такой.

Я чувствую, что где бы я ни был,

Мой кто-то стоит за спиной.

Какой он — с хвостом или нимбом?

-

Не знаю, и в этом покой.

И голос мой стал достояньем молвы,

Но не стоит завидовать мне.

Я знаю, что я посторонний, увы,

На этой и той стороне.

Ik voel me een buitenstaander

Als ik mijn huis verlaat.

Langs de lijnen van iemands handpalm,

Onder de blik van iemands Madonna's

Ik ga en verlies mijn vroegere eigenschappen

In zijn arrogante leegte.

En om een ​​half woord met mij te zijn tegen "jij"

Zowel deze als die zijn het erover eens.

Ik voel me Herostratus

Als ik mijn tempel verlaat.

Ik neem de nacht met een terugkeer,

Maar ik weet dat ik het waarschijnlijk niet terug zal geven.

En elk motief is me pijnlijk bekend,

Ook al ben ik vanaf mijn geboorte doof.

Ik sta stiekem voor de besneeuwde ramen

En luister naar wie ik ben.

Ik voel dat waar ik ook ben,

Mijn iemand staat erachter.

Wat is hij - met een staart of een halo?

-

Ik weet het niet, en dit is vrede.

En mijn stem werd eigendom van geruchten,

Maar benijd me niet.

Ik weet dat ik een buitenstaander ben, helaas,

Aan deze en die kant.