По дантевским местам - Зимовье зверей

Вначале было слово — и слово было Я.

Потом пришли сомнения и головная боль.

Тяжелые ступени, холодная скамья

И тихая война с самим собой.

Водил меня Вергилий по дантевским местам.

-

Сырые катакомбы, крысиные углы…

Подглядывал Меркурий — из туч да по кустам,

Шептал проклятья и считал стволы.

Он говорил мне: «Hе уходи!»

Он говорил мне: «Hе улетай!»

Он говорил мне: «Слушай, отдай

Свою душу в залог!»

Он предлагал мне долгую жизнь,

Он уповал на утраченный Рай

И обещал мне в этом Аду

Жилой уголок.

Потом настало чувство — и чувство было Ты.

Ложь стала бесполезней, а боль — еще больней.

Вольтеровы цветочки, бодлеровы цветы,

И черный дым — от кроны до корней.

Hе требовал поэта на жертву Дионис.

Года летели клином, недели шли свиньей.

Кумиры разлетались, как падаль, пузом вниз.

И каждый бог нашептывал свое.

Один говорил мне: «Иди и смотри»,

Другой говорил: «Сиди и кури»,

А третий пускал по воде пузыри,

Когда я жал на весло.

Один предлагал мне хлеб и вино,

Другой намекал на петлю и окно,

А третий — тот требовал выбрать одно:

Добро или зло!

Hо тут случилось чудо — и чудо было Мы.

И я послал подальше всю эту божью рать.

Я взял одно мгновенье у вечности взаймы —

Я знаю, чем придется отдавать!

Измена на измене — мир прет своим путем.

Предвзятое как данность и целое как часть.

И Рай теперь потерян и Ад не обретен —

Все только здесь и именно сейчас!

In het begin was het woord, en het woord was ik.

Toen kwamen twijfels en hoofdpijn.

Zware stappen, koude bank

En een stille oorlog met jezelf.

Virgil nam me mee naar Dante's plaatsen.

-

Vochtige catacomben, rattenhoeken...

Mercurius gluurde - vanuit de wolken en door de struiken,

Hij fluisterde vloeken en telde stammen.

Hij zei tegen me: "Niet gaan!"

Hij zei me: "Vlieg niet weg!"

Hij vertelde me: “Luister, geef

Verpand je ziel!"

Hij bood me een lang leven aan,

Hij vertrouwde op het verloren Paradijs

En beloofde me in deze Hel

Woongebied.

Toen kwam het gevoel - en het gevoel was jij.

De leugen werd nuttelozer en de pijn nog pijnlijker.

Voltaire bloemen, Baudelaire bloemen,

En zwarte rook - van de kruin tot de wortels.

Dionysus eiste geen dichter voor het offer.

Jaren vlogen als een wig, weken gingen als een varken.

Afgoden verspreid als aas, buik naar beneden.

En elke god fluisterde zijn eigen.

Een vertelde me: "Kom en zie"

Een ander zei: “Zit en rook”

En de derde blies bellen in het water,

Toen ik op de riem drukte.

Een bood me brood en wijn aan,

Een ander zinspeelde op een lus en een raam,

En de derde eiste om er een te kiezen:

Goed of kwaad!

Maar toen gebeurde er een wonder - en het wonder waren Wij.

En ik heb dit hele leger van God weggestuurd.

Ik leende een moment van de eeuwigheid -

Ik weet wat ik moet geven!

Verraad op verraad - de wereld gaat zijn eigen weg.

Vooraf opgevat als een gegeven en het geheel als een deel.

En het paradijs is nu verloren en de hel is niet gevonden -

Alles is hier en nu!