Куплеты про поэта - Зимовье зверей

У поэта не все дома, в отпуску семья поэта.

Тяготит его истома и не вдохновляет лето.

Он отныне только брассом заплывает за буйки.

У матросов нет матрасов, у матросов гамаки.

Уа-па-па-па-да-па-па-пада, уа-пада-пада-па-па,

У матросов нет матрасов, у матросов гамаки.

Hад поэтом ходит небо, под поэтом бродит суша.

Допекла поэта нега, солнце жарит, жажда сушит.

Что бы выдумать такого, чтобы жар не мял костей?

Жить поэзией не ново, да и прозой не новей.

У поэта нету денег, не дают за рифмы взятки.

Он красив и не бездельник, но душа уходит в пятки.

Что поэзия, что Помпея, дни которой сочтены,

Я б любил ее сильнее, если б не было жены.

У поэта сухость в горле, боль в затылке, сводит брови.

Hа корню засохли корни, листья слиплись в самой кроне.

Все дубы с начала мира провожают по уму,

Сотворю себе кумира, чтоб не спиться одному.

Hет ни рвения, ни жару, нет желаний неуемных,

Даже выбросить не жалко старый радиоприеник.

Вырубаю эту ересь, но в башке звучит само:

Башаков поет про Элис, Комаров про жизнь — дерьмо.

Без семьи, один на свете, как лунатик в огороде,

Стерлись Флойды на кассете, сдохли рыбки на комоде.

Раньше мыслей было столько, а теперь в мозгу простор,

И из рифм осталось только — Гибралтар и Лабрадор.

Оправдать безделье нечем, у поэта странный вирус.

Что там сердце — даже печень у него остановилась.

Он теперь не спит ночами, воет выпью на луну

И четвертый год встречает тридцать первую весну.

Жив поэт, и снова дома, позади осталось лето,

Hедописано три тома, не закончено либретто,

Отзвенели пароходы, усвистели поезда.

У природы нет погоды — у природы как всегда.

У матросов нет матрасов, а у природы — тра-та-та…

De dichter is niet alleen thuis, de familie van de dichter is op vakantie.

Hij gaat gebukt onder loomheid en inspireert de zomer niet.

Vanaf nu zwemt hij alleen nog schoolslag achter de boeien.

Zeilers hebben geen matrassen, zeilers hebben hangmatten.

Wa-pa-pa-pa-da-pa-pa-pad, wa-pad-pad-pa-pa,

Zeilers hebben geen matrassen, zeilers hebben hangmatten.

De lucht loopt boven de dichter, het droge land zwerft onder de dichter.

Bliss is klaar met de dichter, de zon frituurt, de dorst droogt.

Wat te bedenken zodat de hitte de botten niet verplettert?

Leven in poëzie is niet nieuw, en proza ​​is ook niet nieuw.

De dichter heeft geen geld, ze geven geen steekpenningen voor rijmpjes.

Hij is knap en geen luiaard, maar zijn ziel gaat hem op de hielen.

Zoals poëzie, zoals Pompey, wiens dagen geteld zijn,

Ik zou meer van haar houden als er geen vrouw was.

De dichter heeft een droge keel, pijn in zijn achterhoofd en zijn wenkbrauwen trekken samen.

De wortels verdroogden bij de wortel, de bladeren plakten aan elkaar in de kroon.

Alle eiken vanaf het begin van de wereld zien uit de geest,

Ik zal een idool voor mezelf creëren, om niet alleen te slapen.

Er is geen ijver, geen warmte, geen onvermoeibare verlangens,

Het is niet eens jammer om de oude radio weg te gooien.

Ik kapte deze ketterij af, maar in mijn hoofd klinkt het zichzelf:

Bashakov zingt over Alice, Komarov over het leven - shit.

Zonder familie, alleen op de wereld, als een slaapwandelaar in een tuin,

De Floyds op de cassette zijn vervaagd, de vissen op de ladekast zijn gestorven.

Vroeger waren er zoveel gedachten, maar nu is er ruimte in de hersenen,

En van de rijmpjes bleven alleen Gibraltar en Labrador over.

Er is niets om luiheid te rechtvaardigen, de dichter heeft een vreemd virus.

Wat is het hart - zelfs zijn lever stopte.

Nu slaapt hij 's nachts niet, huilend naar de maan

En het vierde jaar ontmoet de eenendertigste lente.

De dichter leeft, en weer thuis laat de zomer achter,

Drie delen onvoltooid, libretto niet voltooid,

Stoomboten gingen, treinen fluiten.

De natuur heeft geen weer - de natuur, zoals altijd.

Zeelieden hebben geen matrassen en de natuur heeft tra-ta-ta...