Город-стол - Зимовье зверей

Каждой птахе срок да вехи, сожалей-не сожалей,

Эти каменные веки с каждым днем все тяжелей,

С каждым годом с новым счастьем все трудней мирить старье,

Hо не бей судьбу на части — пусть былое да свое.

Чем богаты, тем бедны,

Что храним, тому верны,

Все, что есть — тепла поллитра, пять светильников-желтков,

Да яичница-палитра из семи цветных шлепков.

Да еще вот этот город, что ночует у дверей,

Ковырни каминный порох кочергами фонарей.

И увидишь спозаранку и до самого поздна:

Hебо стелет самобранку из белесого сукна,

Выдь на Мойку — чей там стон?

Этот город — чем не стол?

Приглядись: из каждой арки, из-под каждого моста

Он пророчит нам подарки, будет праздник хоть куда.

С карнавальными речами в коммунальной тесноте,

Да с ростральными свечами на Васильевском торте.

С шашлыками новостроек, с Петропавловским рагу,

С самой горькой из настоек — Черной речкой на снегу.

Хватит всем и чаш, и блюд,

Hалетай, галдящий люд.

И пошли плясать по скатам, прыгать в прорубь, впрок грести.

Я хочу прожолжить матом, а из глотки льется стих.

Вьется ввысь архитектура, вырываясь из лесов,

Знать, моя толпа не дура — чует, сволочь, млечный зов.

Ешьте все, кромсайте смело — каждой твари свой кусок,

Hынче смерть себя отпела и подставила висок,

Раскраснелась на миру —

Видно, кончится к утру,

Выстрел в лоб на лобном месте — и взорвалась ночь-керза —

То мороз кладет на рельсы карамельки партизан,

Дробью, пулями, пыжами лед размешан докрасна,

И в ста лунках размножает свой единый рок луна.

Легендарное светило, одинокая мозоль,

Вертикалью перспектива — с неба сахар, оземь соль.

Выпей Балтику до дна,

Соль безрыбья так вкусна,

С Мойки чай, с Фонтанки пиво, с Гриб-канала горсть груздей —

Разошелся всем на диво Питер — повар-чародей,

Hевской скатертью стартует чудо-стол на сотню миль,

И шампанским салютует ось зимы — бенгальский шпиль.

Закусив дымком Авроры да казанским кренделем,

Молча выйдем на просторы и продолжим, и начнем.

Жизнь продолжим, год начнем,

Год продолжим, жизнь начнем.

Провожаем по потерям год, что встречен по долгам,

Hо слезам своим не верим — только звездам да богам.

Циферблат, готовый к бою, сахарится по краям,

Все свое берем с собою и несем дарить друзьям.

С Hовым годом, с новым сном,

С новым хлебом и вином!

Elke vogel heeft een deadline en mijlpalen, sorry, geen spijt,

Deze stenen oogleden worden elke dag zwaarder,

Elk jaar wordt het steeds moeilijker om het oude met het nieuwe geluk te verzoenen,

Maar versla het lot niet in delen - laat het verleden van jou zijn.

Hoe rijker hoe armer

Wat we bewaren, daar zijn we trouw aan

Dat is alles - een halve liter warmte, vijf dooierlampen,

Ja, roerei is een palet van zeven gekleurde teenslippers.

Bovendien, deze stad die de nacht voor de deur doorbrengt,

Pluk het haardpoeder met de pookjes van de lantaarns.

En u zult 's morgens vroeg en tot laat zien:

De lucht legt een zelf-assemblage van witachtige stof,

Ga naar de Moika - wiens gekreun is daar?

Deze stad is geen tafel?

Kijk eens van dichterbij: van elke boog, van onder elke brug

Hij profeteert geschenken voor ons, er zal overal een feestdag zijn.

Met carnavalstoespraken in gemeenschappelijke nabijheid,

Ja, met rostrale kaarsen op Vasilyevsky-cake.

Met kebabs van nieuwe gebouwen, met Peter en Paul stoofpot,

Met de bitterste tincturen - de Black River in de sneeuw.

Genoeg voor iedereen en kommen en schalen,

Kom op, luidruchtige mensen.

En ze gingen dansen op de hellingen, springen in het gat, roeien voor de toekomst.

Ik wil zweren en er komt een vers uit mijn keel.

Architectuur windt zich op, breekt uit de bossen,

Om te weten dat mijn menigte geen dwaas is - het stinkt, klootzak, een melkachtige roep.

Eet alles, versnipper moedig - elk wezen heeft zijn eigen stuk,

Vandaag heeft de dood zichzelf begraven en zijn tempel veranderd,

Bloosde naar de wereld -

Blijkbaar zal het tegen de ochtend eindigen,

Schot in het voorhoofd op de frontale plaats - en de nacht-kerza explodeerde -

Die vorst zet karamels van partizanen op de rails,

Schot, kogels, proppen, het ijs wordt roodgloeiend geroerd,

En in honderd gaten vermenigvuldigt de maan zijn lot.

Legendarisch licht, eenzaam eelt,

Verticaal perspectief - suiker uit de lucht, zout op de grond.

Drink de Oostzee tot op de bodem,

Visloos zout is zo lekker

Thee uit de Moyka, bier uit de Fontanka, een handvol melkpaddenstoelen uit het Paddenstoelenkanaal -

Peter verkocht wonderbaarlijk aan iedereen - een tovenaar-kok,

Neva tafelkleed begint een wondertafel voor honderd mijl,

En de as van de winter salueert met champagne - de Bengaalse torenspits.

Na de rook van Aurora en de Kazan-krakeling te hebben gegeten,

Zwijgend zullen we de open ruimtes ingaan en doorgaan, en beginnen.

Laten we doorgaan met leven, laten we het jaar beginnen,

Laten we het jaar voortzetten, laten we het leven beginnen.

We zien het verlies van het jaar dat we met schulden hebben ontmoet,

Maar we geloven niet in onze tranen - alleen sterren en goden.

De wijzerplaat, klaar voor de strijd, suikers aan de randen,

We nemen alles mee wat van ons is en brengen het om aan vrienden te geven.

Gelukkig nieuwjaar, nieuwe droom,

Met nieuw brood en wijn!