Une Lettre - Yves Duteil

Une caresse du dedans, quand on est seul et qu’on attend

Et qui se pose au fond du cњur le temps d’une heure ou d’un instant

C’est un cadeau qu’elle vient d’offrir, on a presque peur de l’ouvrir

Mais pour savoir ce qu’il recle, c’est un peu d’elle que l’on dchire

C’est le papier qu’elle a tenu entre ses doigts tendres et nus

Pour qu’on la touche du regard, un peu plus tard, un peu mu

C’est le temps qui s’arrte enfin, quand on est seul et qu’on est loin

C’est un peu d’elle qui voyage au long des pages et vous rejoint

Une lettre, au lever du jour, c’est le plus doux des mots d’amour

Mais j’en lirai bien davantage, sur ton visage, mon retour

Quatre pages, c’tait bien court

Een streling van binnenuit, als je alleen bent en wacht

En die een uur of een moment diep in het hart opkomt

Het is een cadeau dat ze net heeft gegeven, we zijn bijna bang om het te openen

Maar om erachter te komen wat hij verbergt, is het een beetje van haar dat we scheuren

Het is het papier dat ze tussen haar tedere, blote vingers hield

Om geraakt te worden door de blik, een beetje later, een beetje mu

Het is de tijd die eindelijk stopt, als je alleen en ver weg bent

Het is een beetje van haar die door de pagina's reist en met je meegaat

Een brief, bij het aanbreken van de dag, is de zoetste van alle woorden van liefde

Maar ik zal nog veel meer lezen, op je gezicht, mijn terugkeer

Vier pagina's, het was erg kort