Le village endormi - Yves Duteil

Loin, sous la mer des nuages, est un village endormi

O sont les gens?

O sont les gens?

Ils sont partis depuis longtemps, ici, plus rien ne les attend

Dans les maisons, chaque pierre porte un visage, un prnom

Des pas gravs sur les pavs

Le lourd fardeau du temps pos par des fantmes oublis

Tous les secrets du village restent enferms dans les cњurs

Pourtant ce soir, sans rien savoir

Je sens revivre autour de moi comme une empreinte d’autrefois

Quand la lumire du silence prend les couleurs du couchant

Le seul trsor qu’on trouve encore

N’est pas toujours celui qu’on croit, mais l’on est riche au fond de soi

Loin, sous la mer des nuages, est un village endormi

O sont les gens?

O sont les gens?

Ils sont partis depuis longtemps, ici, plus rien ne nous attend.

Ver onder de wolkenzee ligt een slapend dorp

Waar zijn de mensen?

Waar zijn de mensen?

Ze zijn allang weg, hier wacht hen niets

In de huizen heeft elke steen een gezicht, een voornaam

Voetstappen gegraveerd op de kasseien

De zware tijdslast van vergeten geesten

Alle geheimen van het dorp blijven opgesloten in de harten

Maar vanavond, niets wetend

Ik voel me levend om me heen als een afdruk van weleer

Wanneer het licht van de stilte de kleuren van de zonsondergang aanneemt

De enige nog gevonden schat

Ben niet altijd wie je denkt dat je bent, maar diep van binnen ben je rijk

Ver onder de wolkenzee ligt een slapend dorp

Waar zijn de mensen?

Waar zijn de mensen?

Ze zijn allang weg, hier wacht ons niets.