Instants de trève - Yves Duteil

Ton univers se penche au bord de ma misre

Et ton regard s’claire en rencontrant le mien

Je voudrais que a dure encore un millnaire

C’est comme une oasis au milieu du chagrin

Je voudrais boire encore cette source frache

Sentir couler ta voix dans le creux de mon cњur

prouver du bonheur, avoir la gorge sche

En caressant tes seins comme on touche une fleur

Poser sur tes cheveux des paillettes de lune

Et diriger mes doigts par des chemins cachs

Qui s’effacent en s’ouvrant comme sable de dunes

Vers une plage offerte en perles de rose

Croquer de ton jardin tous les fruits de tendresse

Sur ta peau qui frissonne au fil de mes baisers

Y goter la folie qui mne la sagesse

Et cueillir un soleil qui passe ma porte

Je voudrais croire encore ces instants de trve

O plus rien du dehors ne peut nous arriver

Quand nos regards se perdent au plus profond du rve

Que nos heures se confondent avec l’ternit

Oublier quelque temps l’ombre de la tristesse

Pendant que le bonheur s’endort nos cts

Bercs par la douceur du vent qui nous caresse

Perdus dans la langueur d’un infini baiser

Bers par la douceur du vent qui nous caresse

Perdus dans la langueur d’un infini baiser.

Jouw universum buigt over de rand van mijn ellende

En je blik wordt helder als hij de mijne ontmoet

Ik wou dat het nog een millennium duurde

Het is als een oase in het midden van verdriet

Ik zou deze frisse lente weer willen drinken

Om je stem te voelen zinken in de holte van mijn hart

om geluk te bewijzen, een droge keel te hebben

Je borsten strelen alsof je een bloem aanraakt

Doe maan lovertjes op je haar

En leid mijn vingers door verborgen paden

Die vervagen als ze opengaan als zandduinen

Op weg naar een strand aangeboden in rozenparels

Bijt uit je tuin alle vruchten van tederheid

Op je huid die rilt van mijn kussen

Proef de waanzin die tot wijsheid leidt

En pluk een zon die door mijn deur loopt

Ik zou deze momenten van trve nog steeds geloven

Waar ons niets van buitenaf kan overkomen

Wanneer onze ogen diep in de droom verdwalen

Laat onze uren versmelten met de eeuwigheid

Vergeet even de schaduw van verdriet

Terwijl geluk aan onze zijde in slaap valt

Gewiegd door de zachtheid van de wind die ons streelt

Verloren in de loomheid van een oneindige kus

Gewiegd door de zoetheid van de wind die ons streelt

Verloren in de loomheid van een oneindige kus.