Grand père Yitzhak - Yves Duteil

Il a chant ses chansons, veill sur elle au salon.

Il coutait ses pomes, expliquait bien les problmes.

Ensemble autour de la rade, ils s’en allaient en balade.

Si ses parents la grondaient quelquefois, elle se cachait dans ses bras.

Il avait fait la guerre, autrefois, mais n’en parlait presque pas.

Elle pense lui chaque jour mais n’attend plus son retour.

Quand il partait en voyage, il crivait quelques pages.

Parfois si tendre et secret, c’tait ainsi qu’elle l’aimait.

Elle tait grande et pourtant, on autait dit une enfant

Une petite fille qui pleurait son grand-pre

Devant les grands de la terre.

Entre les larmes, elle disait que jamais nos regrets ne lui ramneraient

Malgr les Princes et les Rois, tout son bonheur d’autrefois.

Elle dessinait sa maison avec au loin l’horizon.

Il ajoutait dans le ciel une colombe, un soleil.

C’tait pour elle qu’il voulait tendre la main vers la paix

Et regarder les enfants dsunis sortir enfin de la nuit.

Il tait grave et srieux parfois et elle ne comprenait pas.

Elle pense lui chaque jour mais n’attend plus son retour.

Entre les larmes, elle savait qu’aucun hymne la paix ne lui ramnerait

Malgr l’espoir et la foi, tout ce bonheur d’autrefois.

Mmm…

Elle tait grande et pourtant, on aurait dit une enfant

Une petite fille qui pleurait son grand-pre parmi les grands de la terre.

Hij zong haar liedjes, waakte over haar in de woonkamer.

Hij luisterde naar zijn gedichten, legde problemen goed uit.

Samen rond de haven gingen ze wandelen.

Als haar ouders haar soms uitschelden, verstopte ze zich in hun armen.

Hij was een keer in de oorlog geweest, maar sprak er nauwelijks over.

Ze denkt elke dag aan hem, maar verwacht zijn terugkeer niet meer.

Toen hij op reis ging, schreef hij een paar pagina's.

Soms zo teder en geheimzinnig, zo mocht ze hem graag.

Ze was lang en toch zag ze eruit als een kind

Een klein meisje dat huilde om haar grootvader

Voor de groten der aarde.

Tussen de tranen door zei ze dat onze spijt haar nooit meer terug zou brengen

Ondanks prinsen en koningen, al zijn vroegere geluk.

Ze was haar huis aan het tekenen met de horizon in de verte.

Hij voegde in de lucht een duif toe, een zon.

Het was voor haar dat hij naar vrede wilde streven

En kijk hoe de verdeelde kinderen eindelijk uit de nacht komen.

Hij was soms serieus en serieus en zij begreep het niet.

Ze denkt elke dag aan hem, maar verwacht zijn terugkeer niet meer.

Tussen de tranen door wist ze dat geen vredeslied haar terug zou brengen

Ondanks hoop en geloof, al dat geluk van weleer.

mmm…

Ze was lang en toch zag ze eruit als een kind

Een klein meisje dat rouwde om haar grootvader onder de groten der aarde.