Dreyfus - Yves Duteil

Je suis un peu ton fils

Et je retrouve en moi

Ta foi dans la justice

Et ta force au combat

Dans ton honneur déchu

Malgré ta peine immense

Tu n’as jamais perdu

Ton amour pour la France

Et s’il ne reste qu’un murmure

Pour te défendre

Par-delà tous les murs

Il faut l’entendre

Je suis un peu ce frère

Qui remue les montagnes

Lorsque tu désespères

Dans ton île, en Guyane

Et je souffre avec toi

Des fers que l’on t’a mis

Pour écraser ton âme

Et pour briser ta vie

Mais pourquoi fallait-il

Pour t’envoyer au Diable

Te prendre dans les fils

De ce piège effroyable?

J’ai vu souvent mon père

S’assombrir tout à coup

Quand j'évoquais «L'Affaire»

Comme on disait chez nous

Et j’ai vécu longtemps

Sans rompre ce silence

Comme un secret pesant

Parfois, sur la conscience

J’imaginais comment

Des hommes étaient capables

D’arrêter l’innocent

Pour en faire un coupable

Il était Alsacien

Français, juif, capitaine

Vivant parmi les siens

À Paris, dix-septième

Quand, un matin d’octobre

On l’accuse, on l’emmène

Vers douze ans de méprise

Et d’opprobe et de haine

Traité plus bas qu’un chien

Laissé dans l’ignorance

De tous ceux qui, sans fin

Luttaient pour sa défense

Courageux, opiniâtres

Jouant parfois leur vie

Sur un coup de théâtre

En s’exposant pour lui

Je suis un peu son fils

Et c’est moi que l’on traîne

Au Palais d’injustice

En l'écoutant à peine

Et quand Paris s’enflamme

Alors qu’on l’injurie

Le coupable pavane à quatre pas d’ici…

Lucie…

Mon corps est à genoux

Mais mon âme est debout

Un jour je reviendrai

Vers la terre de France

Crier mon innocence

Et retrouver la paix

Ici… Je n’ai plus rien de toi

Et j’ai peur, quelquefois

Que ma raison s'égare

Si je perds la mémoire

Si j’oublie qui je suis

Qui pourra dire alors

A ceux qui m’aiment encore

Que je n’ai pas trahi

Que j’ai toujours porté

L’amour de mon pays

Bien plus haut que ma vie

Bien plus haut que la vie?

C'était il y a cent ans

Dreyfus est mort depuis

Mais je porte en chantant

Tout l’espoir de sa vie

Pour la mémoire des jours

Puisqu’en son paradis

On sait depuis toujours

Qu’il n’a jamais trahi

Il n’a jamais trahi

Son coeur, ni son pays

Ik ben een beetje je zoon

En ik vind in mezelf

Uw vertrouwen in gerechtigheid

En je kracht in de strijd

In uw gevallen eer

Ondanks je immense pijn

Je hebt nooit verloren

Jouw liefde voor Frankrijk

En als er nog maar een fluistering overblijft

Om je te verdedigen

Voorbij alle muren

Je moet het horen

Ik ben een soort van die broer

Wie verplaatst de bergen

Wanneer je wanhoopt

Op jouw eiland, in Guyana

En ik lijd met je mee

Strijkijzers die je zijn aangedaan

Om je ziel te verpletteren

En om je leven te breken

Maar waarom moest het?

Om je naar de duivel te sturen

Neem je mee in de draden

Van deze vreselijke val?

Ik zag mijn vader vaak

Plotseling donkerder

Toen ik 'The Affair' noemde

Zoals we vroeger thuis zeiden

En ik heb lang geleefd

Zonder deze stilte te verbreken

Als een zwaar geheim

Soms op geweten

ik stelde me voor hoe

Mannen waren in staat

Om de onschuldigen te arresteren

Om er een boosdoener van te maken

Hij was Elzasser

Frans, Joods, Kapitein

Onder zijn eigen leven

In Parijs, zeventiende

Wanneer, op een ochtend in oktober

We beschuldigen hem, we nemen hem mee

Op weg naar twaalf jaar onbegrip

En schande en haat

Lager behandeld dan een hond

In het donker achtergelaten

Van al degenen die eindeloos

vocht voor zijn verdediging

Moedig, koppig

Soms gokken met hun leven

In een drama

Door jezelf voor hem bloot te geven

Ik ben een beetje zijn zoon

En ik ben het die wordt gesleept

In het Paleis van Onrecht

Luister er amper naar

En wanneer Parijs ontbrandt

Terwijl we hem beledigen

De dader komt ongeveer vier passen van hier vandaan...

Lucy…

Mijn lichaam is op de knieën

Maar mijn ziel staat

Op een dag zal ik terugkeren

Naar het land van Frankrijk

Schreeuw mijn onschuld uit

En vind vrede

Hier... ik heb niets meer van je over

En soms ben ik bang

Laat mijn reden dwalen

Als ik mijn geheugen verlies

Als ik vergeet wie ik ben

Wie kan het dan zeggen

Aan degenen die nog steeds van me houden

Dat ik niet heb verraden

Die ik altijd heb gedragen

De liefde van mijn land

Hoger dan mijn leven

Veel hoger dan het leven?

Het was honderd jaar geleden

Dreyfus is inmiddels overleden

Maar ik draag tijdens het zingen

Alle hoop van zijn leven

Voor de herinnering aan de dagen

Sinds in zijn paradijs

We hebben het altijd geweten

Dat hij nooit heeft verraden

Hij heeft nooit verraden

Zijn hart, noch zijn land