L'enfant poète - Yves Duteil

Cet enfant couvait dans sa tête

Un poète un grand érudit

Il faisait des vers en cachette

Un beau jour il n’a plus écrit

Ses parent l'église et le maître

Peu à peu lui ont tout appris

Presque tout sauf à se connaître

A trouver son bonheur en lui

A vouloir baliser sa route

Il découvre de moins en moins

Les chemins qui s’ouvraient sans doute

Dans le creux de ses propres mains

Cet enfant grandira quand même

Et vivra peur-être très vieux

Mais sans découvrir le poème

Qui manquait pour qu’il soit heureux

Cet artiste de la tendresse

Composait des chansons si vraies

Que les gens fredonnaient sans cesse

Puis un jour ils n’ont plus chanté

A l'écran pour que les gens l’aiment

Il avait aussi maquillé

Son talent son côté bohême

Son amour et sa liberté

A vouloir faire entrer son rêve

Par un tube dans la télé

Il en avait perdu la sève

Et rompu le charme secret

Le chanteur bien longtemps encore

Chantera sans savoir pourquoi

Le public applaudit moins fort

Ses jolies chansons d’autrefois

Chacun de nous dans son domaine

Participe selon son coeur

A la grande aventure humaine

Par sa quête vers le bonheur

C’est l’idéal de notre enfance

Qui nous porte à rêver plus haut

A cultiver nos différences

Pour bâtir un monde plus beau

Mais si l’on tord et qu’on écrase

Dans des cases et sur des tableaux

Tous ceux qui gênent ou qui dépassent

Pour qu’ils rentrent dans le troupeau

Suffira-t-il pour être un homme

D’accepter que notre destin

Consiste à rentrer dans la norme

A rester sur le droit chemin…

Le murmure de l’imaginaire

Recèle aussi notre avenir

Mais si on l’oblige à se taire

Que la source vienne à tarir

On verra germer la colère

Et tous les espoirs dépérir

Des bourgeons que tous ces hivers

Auront préparés à fleurir

La liberté mûrit sans cesse

Dans les âmes et dans les esprits

Il faut des siècles de tendresse

Pour en cueillir un jour le fruit

Mais si l’enfant devient Poète

Il nous offre déjà celui

Que dans son coeur et dans sa tête

Pour toujours il aura cueilli.

Dit kind zat in zijn hoofd te broeden

Een dichter een groot geleerde

Hij schreef verzen op de sluwe

Op een dag stopte hij met schrijven

Zijn ouders de kerk en de leraar

Beetje bij beetje leerde hem alles

Bijna alles behalve elkaar leren kennen

Om geluk in hem te vinden

Zijn pad willen markeren

Hij ontdekt steeds minder

De paden die ongetwijfeld opengingen

In de palm van zijn eigen handen

Dit kind zal nog opgroeien

En misschien heel oud leven

Maar zonder het gedicht te ontdekken

Wie ontbrak er voor hem om gelukkig te zijn?

Deze artiest van tederheid

Was het componeren van liedjes zo waar

Dat mensen onophoudelijk aan het neuriën waren

Op een dag zongen ze niet meer

Op het scherm voor mensen om leuk te vinden

Hij had ook verzonnen

Zijn talent zijn bohemien kant

Zijn liefde en zijn vrijheid

Zijn droom binnen willen halen

Door een buis in de TV

Hij had het sap verloren

En brak de geheime betovering

Al heel lang de zanger

Zingt zonder te weten waarom

Het publiek applaudisseert minder luid

Zijn mooie oude liedjes

Ieder van ons in zijn vakgebied

Deelnemen volgens zijn hart

Op naar het grote menselijke avontuur

Door zijn zoektocht naar geluk

Dit is het ideaal van onze kindertijd

die ons ertoe brengt om hoger te dromen

Om onze verschillen te cultiveren

Om een ​​mooiere wereld te bouwen

Maar als we draaien en verpletteren

In dozen en op tafels

Iedereen die in de weg staat of overschrijdt

Om ze in de kudde te laten passen

Zal het genoeg zijn om een ​​man te zijn?

Om te accepteren dat ons lot

Gaat over in de norm komen

Om op het rechte en smalle pad te blijven...

Het gefluister van de verbeelding

Heeft ook onze toekomst

Maar als we hem dwingen zijn mond te houden

Laat de bron opdrogen

We zullen woede zien ontspruiten

En alle hoop vervliegt

Toppen die al deze winters

Zal hebben voorbereid om te bloeien

Vrijheid is voortdurend aan het rijpen

In zielen en in gedachten

Het duurt eeuwen van tederheid

Om op een dag het fruit te plukken

Maar als het kind een dichter wordt?

Hij biedt ons al die ene aan

Alleen in zijn hart en in zijn hoofd

Voor altijd zal hij geplukt hebben.