Hommage au passant d'un soir - Yves Duteil

Quand je jouais de la guitare

Par plaisir ou par désespoir

Rue Dufour et Rue Vaugirard,

J’arrêtais vers onze heures du soir.

Je fouillais mes carnets d’adresses

Pour trouver deux sous de tendresse,

Des amours que le petit jour emportait sans cesse.

J’ignorais ce qu'était ma vie,

J’ignorais, mais j’avais envie

De chanter pour être moins triste et moins seul aussi.

Puis un soir, pour m’encourager,

Un passant, surgi du passé,

M’avait dit des mots qui depuis ne m’ont plus quitté.

Quand je jouais de la guitare,

Avenue de l’Observatoire,

J’ignorais que dans ton regard

Le bonheur était provisoire.

J'écrivais des chansons d’amour

Et chacun s’asseyait autour.

Des sourires étaient ma récompense et tu souris toujours.

J’ignorais ce qu'était ta vie,

J’ignorais, mais j’avais envie

De chanter pour que tout soit bien quand le ciel est gris.

Tout autour dans nos univers

Le printemps virait à l’hiver,

Et les jours du calendrier passaient à l’envers.

Puis j’ai joué de la guitare

Sur ton cœur et loin des regards.

Tout le reste était dérisoire,

Le présent perdait la mémoire.

Je vivais mes chansons d’amour,

J’avais peur de te perdre un jour,

Et j’aimais les bruits de l'école en bas dans ta cour.

J’ignorais si c'était ma vie,

J’ignorais, mais j’avais envie

De continuer mon chemin vers le paradis.

Je respirais tout doucement,

J’avais peur d'éveiller le temps

Qui dormait dans nos souvenirs, et j'étais content.

J’ignorais si c'était ma vie,

J’ignorais, mais j’avais envie

De continuer mon chemin vers le paradis.

Je respirais tout doucement,

J’avais peur d'éveiller ce temps:

Qui dormait dans nos souvenirs, et j'étais content.

Je rêvais de m’en souvenir depuis si longtemps.

Quand je jouais de la guitare

Pour te plaire ou pour t'émouvoir

En hommage au passant d’un soir,

J'écrivais pour l’amour de l’art.

J’ignorais que c'était ma vie,

J’ignorais, mais j’avais envie

De chanter pour que tu sois fière de m’avoir choisi.

Toen ik gitaar speelde

Voor plezier of wanhoop

Rue Dufour en Rue Vaugirard,

Rond elf uur 's avonds ben ik gestopt.

Ik heb in mijn adresboeken gezocht

Om twee centen van tederheid te vinden,

Van de liefdes die de dageraad onophoudelijk wegvaagde.

Ik wist niet wat mijn leven was,

Ik wist het niet, maar ik wilde

Zingen om minder verdrietig te zijn en ook minder alleen.

Toen op een avond, om me aan te moedigen,

Een voorbijganger, opduikend uit het verleden,

Hij zei woorden tegen me die me sindsdien nooit meer hebben verlaten.

Toen ik gitaar speelde,

Observatoriumlaan,

Dat wist ik niet in jouw ogen

Geluk was tijdelijk.

Ik was liefdesliedjes aan het schrijven

En iedereen zat erbij.

Glimlachen was mijn beloning en jij lacht altijd.

Ik wist niet wat je leven was,

Ik wist het niet, maar ik wilde

Om te zingen dat het goed met iedereen gaat als de lucht grijs is.

Overal in ons universum

De lente werd winter,

En de dagen van de kalender gingen achteruit.

Toen speelde ik gitaar

Op je hart en uit het zicht.

Al het andere was belachelijk,

Het heden verloor zijn geheugen.

Ik leefde mijn liefdesliedjes,

Ik was bang om je op een dag te verliezen,

En ik hield van de geluiden van de school in je tuin.

Ik wist niet of dit mijn leven was,

Ik wist het niet, maar ik wilde

Om mijn weg naar het paradijs voort te zetten.

Ik ademde heel langzaam,

Ik was bang om de tijd wakker te maken

Die in onze herinneringen sliep, en ik was gelukkig.

Ik wist niet of dit mijn leven was,

Ik wist het niet, maar ik wilde

Om mijn weg naar het paradijs voort te zetten.

Ik ademde heel langzaam,

Ik was bang om deze keer wakker te worden:

Die in onze herinneringen sliep, en ik was gelukkig.

Ik droomde ervan dat ik het me zo lang zou herinneren.

Toen ik gitaar speelde

Om je te plezieren of om je te ontroeren

Als eerbetoon aan het verstrijken van een avond,

Ik schreef uit liefde voor kunst.

Ik wist niet dat dit mijn leven was,

Ik wist het niet, maar ik wilde

Om te zingen om je trots te maken dat je mij hebt gekozen.