Si j'étais ton chemin - Yves Duteil

Assis, près du grand seau, au milieu du jardin

Comme à tes premier jours, penché sur ton coufin

Quand je berçais tes rêves à la tombée du soir

J’essaie d’imaginer le cour de ton histoire

Les lignes de ta main

Si j'étais ton chemin

Je me ferais discret dans l’ombre de tes pas

Pour t’aider à grandir et pour t’ouvrir la voie

Je serais la poussière qui s’envole de tes pieds

Un peu de mon bonheur qui colle à tes souliers

Je t’aimerais au point de te lâcher la main

Pour que tu sois le seul à choisir ton destin

A dessiner ta route en puisant au hasard

Les raisons d’espérer et la force d’y croire

Si j'étais ton chemin

Si j'étais ton chemin

Je construirais des ponts, des tunnels, des ouvrages

J’ouvrirais des sentiers partout sur ton passage

Pour que tu puisse, aussi, t'écarter quelquefois

Des pistes balisées qu’on a tracées pour toi

Je t’apprendrais les mots pour soigner les blessures

Et les y éparpiller le long de l’aventure

Pour te montrer le nord quand tu te crois perdu,

Le silence attendri de ceux qui ne sont plus

Mais qui tiendraient ta main

Si j'étais ton chemin

J’irais cueillir ton rêve au plus fort de la nuit

Le planter dans la terre et l’inonder de pluie

De lumière et d’amour, au soleil de midi

Pour que tu rêve encore chaque jour de ta vie

Je ne t'épargnerais, ni le temps, ni l’effort

Pour que tu sois debout aux mauvais coups du sort

Solide et résistant face à l’adversité

Riche de ton courage et de ta liberté

Et je déposerais, quelque part, une pierre

Pour te laisser t’asseoir aux fruits de nos prières

A tous ceux dont l’histoire t’a mené jusque-là

Et pour ceux qui suivront la trace de tes pas

Si j'étais ton chemin

Si j'étais ton chemin

Et nous serions semblables aux bulles de savon

Qui font la route ensemble et puis qui se défont

Dans le même courant, chacun de son côté

Sans aucun désir, au fond, de s'éloigner

Puis je m’effacerais comme un sentier sous terre

En refaisant parfois le chemin à l’envers

J’aurais le sentiment d’avoir rempli mon rôle

Et je m’endormirais à l’ombre du grand saule

Où je berçais sans fin le début de ta vie

Au delà des bonheurs partagés en commun

Saurais-je alors, enfin,

Si j'étais ton chemin

Si j'étais ton chemin

Zittend bij de grote emmer midden in de tuin

Zoals op je eerste dagen, leunend op je mandje

Toen ik je dromen wiegde in de schemering

Ik probeer me de kern van je verhaal voor te stellen

De lijnen van je hand

Als ik jouw manier was

Ik zal discreet zijn in de schaduw van je voetstappen

Om je te helpen groeien en de weg voor je vrij te maken

Ik zal het stof zijn dat van je voeten vliegt

Een beetje van mijn geluk dat aan je schoenen blijft plakken

Ik zou genoeg van je houden om je hand los te laten

Zodat jij degene bent die je lot kiest

Om je pad willekeurig te tekenen

De redenen om te hopen en de kracht om te geloven

Als ik jouw manier was

Als ik jouw manier was

Ik zou bruggen, tunnels, constructies bouwen

Ik zou overal waar je gaat paden openen

Zodat jij ook wel eens kunt afdwalen

Paden voor u uitgestippeld

Ik zal je de woorden leren om de wonden te helen

En strooi ze over het avontuur

Om je het noorden te laten zien als je denkt dat je verdwaald bent,

De tedere stilte van degenen die er niet meer zijn

Maar wie zou je hand vasthouden?

Als ik jouw manier was

Ik kies je droom in het holst van de nacht

Plant het in de grond en laat het overstromen met regen

Van licht en liefde, in de middagzon

Zodat je nog elke dag van je leven droomt

Ik zou je de tijd of de moeite niet besparen

Voor jou om tegen pech op te staan

Sterk en veerkrachtig bij tegenslag

Rijk aan je moed en je vrijheid

En ik zal ergens een steen leggen

Om je te laten zitten aan de vruchten van onze gebeden

Aan iedereen wiens verhaal je zo ver heeft gebracht

En voor degenen die in je voetsporen zullen treden

Als ik jouw manier was

Als ik jouw manier was

En we zouden als zeepbellen zijn

Die samen rijden en dan uit elkaar vallen

In dezelfde stroom, ieder aan zijn kant

Zonder verlangen, diep van binnen, om weg te komen

Dan zal ik verdwijnen als een ondergronds spoor

Soms het pad in omgekeerde volgorde volgen

Ik zou het gevoel hebben dat ik mijn rol heb vervuld

En ik zou in slaap vallen in de schaduw van de grote wilg

Waar ik eindeloos de start van je leven heb gewiegd

Voorbij gedeeld geluk

Zou ik het dan eindelijk weten,

Als ik jouw manier was

Als ik jouw manier was