Regard impressionniste - Yves Duteil

Il y avait au jardin des bouquets de lumière

Le soleil traversait les couleurs du sous-bois

Au bord du bel étang un pêcher solitaire

S’endormait doucement, sa canne entre les bras

C'était un jour d'été, léger comme un dimanche

L’air était transparent sous le feuillage clair

Le bonheur était là, paisible, entre les branches

Et les reflets mouvants des arbres et des fougères

Le soleil inondait le bord de la rivière

Des couples enlacés dansaient sur le ponton

Près des tables encombrées de bouteilles et de verres

Des guirlandes accrochées croulaient sous les balcons

Une femme debout regardait quelque chose

Une lueur magique au fond de son regard

Son bras disparaissait sous un bouquet de roses

Elle était appuyée sur un divan bizarre

C'était au Grand Palais, sur des toiles de maîtres

Il y avait un Monet et deux ou trois Renoir

Le cœur dans les tableaux je me sentais renaître

Et en fermant les yeux je pourrais les revoir

Le monde a la beauté du regard qu’on y pose

Le jardin de Monet, le soleil de Renoir

Ne sont que le reflet de leur vision des choses

Dont chacun d’entre nous peut être le miroir

La vie nous peint les jours au hasard du voyage

En amour en douleur ou en mélancolie

C’est un peu de ce temps qu’on laisse en héritage

Enrichi du regard qu’on a posé sur lui

Er stonden boeketten licht in de tuin

De zon brak door de kleuren van het kreupelhout

Aan de rand van de prachtige vijver een solitaire perzikboom

Zachtjes in slaap gevallen, zijn wandelstok in zijn armen

Het was een zomerse dag, licht als een zondag

De lucht was transparant onder het bleke gebladerte

Geluk was daar, vredig, tussen de takken

En de bewegende reflecties van bomen en varens

De zon overstroomde de rand van de rivier

Omhelzende koppels dansten op het ponton

Bij de tafels vol met flessen en glazen

Onder de balkons brokkelden hangende slingers af

Een staande vrouw keek naar iets

Een magische glans diep in haar ogen

Haar arm verdween onder een boeket rozen

Ze leunde op een rare bank

Het was in het Grand Palais, op schilderijen van meesters

Er was een Monet en twee of drie Renoirs

Hart in de schilderijen voelde ik me herboren

En als ik mijn ogen sloot, kon ik ze weer zien

De wereld ziet er prachtig uit

De tuin van Monet, de zon van Renoir

Zijn slechts de weerspiegeling van hun visie op de dingen

Waarvan ieder van ons de spiegel kan zijn

Het leven schildert ons de willekeurige reisdagen

Verliefd in pijn of in melancholie

Het is een beetje van die tijd die we achterlaten

Verrijkt door de blik die op hem is gelegd