Quand les bateaux reviennent - Yves Duteil

Quand les bateaux reviennent

Il reste sur leurs flancs

Des lambeaux décevants

Du vent qui les emmène

Quand les bateaux reviennent

Et les marins du bord

Voient grandir la falaise

Et le curieux malaise

Et les lueurs du port

Où les femmes, au matin

Frissonnant sous le châle

Ont la lèvre un peu pâle

Et le cœur incertain

Car c’est le même vent

Qui trousse leurs dentelles

Emporte leurs enfants

Puis les ramène à elles

Il donne aux goélands

Cette lenteur si belle

Et fait de leurs amants

Des marins infidèles

Quand les bateaux reviennent

On les attache au quai

La longe et le piquet

Pour seuls fruits de leur peine

Quand les bateaux reviennent

Puis les marins s’en vont

Ecrasés de fatigue

Même le sol navigue

Au cœur de leur maison

Le lit déjà défait

Se couvre de soupirs

Et les femmes chavirent

Et leur espoir renaît

Car c’est le même vent

Qui souffle leur chandelle

Un soir où le printemps

Les a trouvées moins belles

Il donne aux océans

Quelques rides nouvelles

Et montre aux cerfs-volants

Tous les chemins du ciel

Alors, pour quelques jours

Le temps n’existe pas

C’est peut-être pour ça

Que les adieux sont lourds

Quand les bateaux repartent

Les femmes, au petit jour

A l’instant du départ

Cherchent dans leur mouchoir

Pour se compter les jours

Les grains déjà si lourds

Du chapelet d’ivoire

Et l’impossible amarre

Qui mène à leur amour

Mais c’est le même vent

Qui ramène au rivage

Un peu de l’océan

Jusque sur leur visage

Où la mer et le temps

De passage en passage

Ont creusé le sillage

Etrange et fascinant

D’un bateau qui voyage

Als de schepen terugkomen

Hij blijft op hun zij

Teleurstellende flarden

Van de wind die ze draagt

Als de schepen terugkomen

En de matrozen aan boord

Zie de klif groeien

En het merkwaardige ongemak

En de havenlichten

Waar de vrouwen in de ochtend

bibberen onder de sjaal

Heb een beetje bleke lip

En het onzekere hart

Omdat het dezelfde wind is

Wie doet zijn veters in

Neem hun kinderen

Breng ze dan terug

Hij geeft de meeuwen

Deze traagheid zo mooi

En maakten hun minnaars

Trouwe zeelieden

Als de schepen terugkomen

We binden ze aan het dok

Lanyard en staak

Voor alleen de vruchten van hun arbeid

Als de schepen terugkomen

Dan vertrekken de matrozen

Verpletterd door vermoeidheid

Zelfs de grondzeilen

In hun huis

Het reeds onopgemaakte bed

Bedekt zichzelf met zuchten

En de vrouwen kapseizen

En hun hoop is herboren

Omdat het dezelfde wind is

Wie blaast zijn kaarsje uit

Een nacht in de lente

vond ze minder mooi

Hij geeft aan de oceanen

Een paar nieuwe rimpels

En laat de vliegers zien

Alle paden naar de hemel

Dus voor een paar dagen

Tijd bestaat niet

Misschien daarom

Dat afscheid zwaar is

Als de boten vertrekken

De vrouwen bij dageraad

Op het moment van vertrek

Zoek in hun zakdoek

Om de dagen te tellen

De korrels al zo zwaar

Ivoren Rozenkrans

En de onmogelijke heide

Wat leidt tot hun liefde

Maar het is dezelfde wind

Wie brengt terug naar de kust?

Een beetje van de oceaan

in hun gezicht

Waar de zee en het weer

Van pas naar pas

Waren de kielzog aan het graven

Vreemd en fascinerend

Van een schip dat reist