Ma grammaire de l'impossible - Yves Duteil

Dans ma grammaire de l’impossible,

Tous les mots pourraient s’accorder,

Des plus fragiles au plus sensibles,

Des pluriels au plus singuliers.

Je voudrais que le masculin

S’accorde avec le féminin,

Que la raison l’emporte enfin

Entre les mots du genre humain.

Que nul ne reste dans la marge

et que dans ce monde imparfait,

on conjugue autant le plus large

les droits de l’homme et leur respect.

Qu’on accorde le droit d’asile

A tous les verbes irréguliers,

A tous ces mots sans domicile,

Qui font de nous des étrangers.

Des sans espoirs, des sans recours,

Sans refuge et sans illusions,

Sans foi ni loi et sans amour

A la porte de nos maisons.

A tous les noms dont l’origine

S’est perdue dans la nuit des temps

Et dont les branches ont pris racine

Dans la terre de leurs enfants.

Qu’on efface les dictionnaires,

Les règles injustes et les accords,

Qui portent le feu et le fer

Jusqu'à l’article de la mort.

Que nos langues si différentes

Apprennent enfin à s'écouter

Et s’unissent dans la tourmente

Aux confins de l’humanité.

Pour briser les murs du silence

Dans les regards et les pensées,

Ouvrir les portes de l’enfance

A tous les vents du verbe aimer.

Dans ma grammaire de l’impossible

Où les mots seraient mesurés

Les mensonges seraient passibles

De la peine qu’ils ont causée.

Et les sentences inacceptables

Seraient frappées de nullité,

Marquées d’un sceau ineffaçable

Et bannies pour l'éternité.

Finis les écarts de langage,

Les détournements de pensée

Les mots trompeurs qui font barrage

Au chemin de la vérité.

Pour ma grammaire de l’impossible,

J’ai choisi d'écrire le meilleur

Mais sans rien occulter du pire

Ni les larmes, ni la douleur.

Et je rêve la couverture

Du grand livre de l’avenir,

Au chapitre de l’aventure

Qu’il nous reste encore à écrire.

Avec des mots qui nous inspirent

Bien au-delà des dictionnaires

Pour commencer à nous construire

Dans la langue de l’Univers.

(Merci à Bénute pour cettes paroles)

In mijn grammatica van het onmogelijke,

Alle woorden konden overeenkomen,

Van de meest kwetsbare tot de meest gevoelige,

Van meervoud tot het meest enkelvoud.

Ik zou graag het mannelijke willen

is het eens met het vrouwelijke,

Laat de rede eindelijk zegevieren

Tussen de woorden van het menselijk ras.

Laat niemand aan de zijlijn staan

en dat in deze onvolmaakte wereld,

we combineren zoveel mogelijk de breedste

mensenrechten en respect daarvoor.

Dat we het recht op asiel verlenen

Aan alle onregelmatige werkwoorden,

Op al die dakloze woorden,

Die ons vreemden maken.

De hopeloze, de hulpeloze,

Zonder toevlucht en zonder illusies,

Wetteloos en liefdeloos

Voor de deur van ons huis.

Aan alle namen waarvan de oorsprong

Verdwaald in de nevelen van de tijd

En wiens takken wortel hebben geschoten?

In het land van hun kinderen.

Laat de woordenboeken worden gewist,

Oneerlijke regels en afspraken,

Die vuur en ijzer dragen?

Tot het overlijdensartikel.

Dat onze talen zo verschillend zijn

Leer eindelijk naar elkaar te luisteren

En verenigt u in beroering

Aan de rand van de mensheid.

Om de muren van stilte af te breken

In blikken en gedachten,

Open de deuren van de kindertijd

Aan alle winden van het werkwoord liefhebben.

In mijn grammatica van het onmogelijke

Waar woorden zouden worden gemeten

Leugens zouden strafbaar zijn

Van de pijn die ze veroorzaakten.

En de onaanvaardbare zinnen

zou nietig zijn,

Gemerkt met een onuitwisbaar zegel

En voor eeuwig verbannen.

Geen taalachterstanden meer,

De afleidingen van het denken

Misleidende woorden die blokkeren

Naar het pad van de waarheid.

Voor mijn grammatica van het onmogelijke,

Ik koos ervoor om het beste te schrijven

Maar zonder het ergste te verbergen

Noch de tranen, noch de pijn.

En ik droom de omslag

Uit het grootboek van de toekomst,

In het avonturenhoofdstuk

We moeten nog schrijven.

Met woorden die ons inspireren

Veel verder dan woordenboeken

Om ons te bouwen

In de taal van het universum.

(Met dank aan Bénute voor deze teksten)