Lettre à mon père - Yves Duteil

Je te cherchais depuis lontemps, tu m’as laissé en t’en allant

Un grand paquet de mots d’amour et ce silence encore si lourd

Le souvenir de ces chimères que tu fuyais pendant la guère

Les bateaux, les trains, les camions, les quais de gare et les wagons

La frayeur de ces années noires, je la lisais dans ton regard

Avec l’horreur, le désespoir et le travail obligatoire

Peut-être un jour si tu m’attends, on parlera de tout ce temps

On a perdu sans rien se dire, ne pas savoir se sourire

Quand je sentais venir la fin, je me revois tenir ta main

Et te parler pendant des heures, en regardant battre ton coeur

À ta façon, tu nous aimais, mais tous les mots qu’on attendait

Restaient enfouis bien trop profond en souffrance dans leur prison

De la-haut, si tu nous entends, reviens vers nous de temps en temps

As-tu enfin trouvé la paix et le repos là où tu es?

J’avais tout juste cinquante ans, tu m’as légué en t’en allant

Ce regard triste et douloureux, un portrait d’enfant malheureux

Qui n’a pas pu trouver sa place, enfermé dans sa carapace

Et sur qui les fées ni les dieux n’ont jamais du poser les yeux

Après avoir tant bien que mal grandit à l’ombre d’une étoile

Sans pour autant trouvé le nord, il t’a fallu partir encore

Marcher de nuit à travers champ mais dans tes lettres avec le temps

De ces souffrances et de ces peurs, il ne reste que le meilleur

Hum…

À ta façon, tu nous aimais, mais tous les mots qu’on attendait

Restaient enfouis bien trop profond en souffrance dans leur prison?

De là-haut, si tu nous entends, reviens vers nous de temps en temps

As-tu enfin trouvé la paix et le repos là où tu es?

Toi, mon père que j’aimais tant, je te cherchais depuis longtemps

Mais tu voyages, désormais, près de moi, bien plus que jamais

Repose en paix dans nos mémoires, le plus tendre de notre histoire

Ce sont les mots qu’on a pas dit, c’est à toi que je les dédie.

Ik was al heel lang naar je op zoek, je liet me op weg

Een grote bundel woorden van liefde en deze stilte nog steeds zo zwaar

De herinnering aan die hersenschimmen waar je voor op de vlucht was

Schepen, treinen, vrachtwagens, perrons en wagons

De angst voor die donkere jaren, ik lees het in je ogen

Met afschuw, wanhoop en dwangarbeid

Misschien zullen we op een dag, als je op me wacht, de hele tijd praten

We verloren zonder iets te zeggen, niet wetend hoe we moesten glimlachen

Toen ik het einde voelde komen, zie ik mezelf je hand vasthouden

En uren met je praten, kijkend naar je hartslag

Op je eigen manier hield je van ons, maar op alle woorden waar we op zaten te wachten

Lag veel te diep begraven in pijn in hun gevangenis

Van bovenaf, als je ons hoort, kom dan af en toe bij ons terug

Heb je eindelijk rust gevonden waar je bent?

Ik was net vijftig jaar oud, je hebt me nagelaten door te vertrekken

Deze droevige en gepijnigde blik, een portret van een ongelukkig kind

Wie kon zijn plaats niet vinden, opgesloten in zijn schulp

En die feeën of goden nooit hebben gezien?

Na op de een of andere manier opgegroeid te zijn in de schaduw van een ster

Zonder het noorden te vinden, moest je weer weg

Loop 's nachts door het veld, maar in je brieven na verloop van tijd

Van deze pijnen en angsten blijft alleen het beste over

hmm…

Op je eigen manier hield je van ons, maar op alle woorden waar we op zaten te wachten

Veel te diep in pijn begraven in hun gevangenis?

Van bovenaf, als je ons hoort, kom dan af en toe bij ons terug

Heb je eindelijk rust gevonden waar je bent?

Jij, mijn vader van wie ik zoveel hield, ik heb je lang gezocht

Maar nu reis je meer dan ooit in mijn buurt

Rust in vrede in onze herinneringen, de meest tedere in onze geschiedenis

Dit zijn de woorden die niet zijn gezegd, ik draag ze op aan jou.