Les gestes délicats - Yves Duteil

Les petits gestes attendrissants qui vous ouvrent le coeur en grand

Et vous sortent du dsespoir les jours o le ciel est trop noir

Les petits gestes drisoires, un sourire, un simple regard

Mais qui repeignent la journe aux couleurs de votre amiti

Je les ai reus en plein cњur, vos petits mots sems de fleurs

Que je gardais comme un trsor, aujourd’hui je les gote encore

Vos petits gestes dlicats qui caressaient du bout des doigts

Sur les plaies qui faisaient si mal, c’tait du miel et du santal

Ces petits riens n’ont pas de prix, ils se posent comme un rpit

Un petit air de dlivrance, la musique au bout du silence

Et si toujours je m’en souviens, c’est qu’au plus lourd de mon chemin

Ils taient l comme un repre, une toile sur le dsert

Tous ces regards si mouvants, ces gestes tendres et apaisants

Me retournaient l’me l’envers et quand le ciel s’est fait plus clair

Ces petits instants drisoires toujours gravs dans ma mmoire

Avaient la couleur de l’oubli, de l’arc-en-ciel aprs la pluie

Et dans ces gestes sans histoire que rien n’avait laiss prvoir

J’ai puis la force d’ouvrir ma fentre vers l’avenir

De kleine ontroerende gebaren die je hart wijd openen

En je uit de wanhoop halen op dagen dat de lucht te donker is

De gekke kleine gebaren, een glimlach, een simpele blik

Maar wie schildert de dag in de kleuren van je vriendschap

Ik heb ze met heel mijn hart ontvangen, je kleine woorden die bloemen zaaien

Die ik als een schat bewaarde, vandaag proef ik ze nog steeds

Je delicate kleine gebaren die met je vingertoppen worden gestreeld

Op de wonden die zoveel pijn deden, was het honing en sandelhout

Deze kleine dingen zijn onbetaalbaar, ze ontstaan ​​als een verademing

Een beetje lucht van verlossing, de muziek aan het einde van de stilte

En als ik het me altijd herinner, is het alleen op het hoogtepunt van mijn pad

Ze waren daar als een mijlpaal, een ster in de woestijn

Al die ontroerende blikken, die tedere en rustgevende gebaren

Draaide mijn ziel ondersteboven en toen de lucht helderder werd

Die belachelijke kleine momenten staan ​​voor altijd in mijn geheugen gegrift

Had de kleur van de vergetelheid, regenboog na de regen

En in die rustige gebaren die niets had voorspeld

Ik heb dan de kracht om mijn raam naar de toekomst te openen