Le tresor de l'arc en ciel - Yves Duteil

Si l’on devait faire table rase

Juste à côté de l’essentiel

J’emporterais dans nos bagages

Ce petit morceau d’arc-en-ciel

A la nuit me charger d’histoire

Que Folon nous avait laissé

En souvenir d’un beau partage

Quand nos s'étaient croisées

C’est un crayon bleu, rouge et or

Avec lequel il écrivait

Des petits mots multicolores

Sur l’affiche qu’il nous signait

Il est ainsi dans notre histoire

Des objets simples et mystérieux

Qui pourraient sembler dérisoires

Mais qui comptent plus à nos yeux

Que tous les trésors de la terre

Parce qu’ils nous parlent de quelqu’un

Et que soudain nos coeurs se serrent

Pour un visage ou un parfum

Sans la beauté qui nous entoure

Nous ne serions dans l’univers

Que des coeurs vides aux regards lourds

Sans horizon et sans repère

C’est l’harmonie qui nous console

De tous les pièges du chemin

Dans ces images sans paroles

Sous le talent du magicien

Dans la douceur qui nous rappelle

Le bonheur de cette amitié

Le souvenir encore fidèle

De son sourire enluminé

S’il fallait reprendre la route

Trouver ailleurs un autre ciel

Je charcherais coûte que coûte

Cette lumière aux tons pastels

Qui rayonnait sur ton visage

Comme une averse de soleil

Et qui nous laisse en héritage

Les couleurs de ses aquarelles

Si l’on devait faire table rase

Et ne garder que l’essentiel

J’emporterais dans nos bagages

Le trésor de cet arc-en-ciel.

(Merci à Paula VAN DAMME pour cettes paroles)

Als we de lei moesten schoonvegen

Direct naast het essentiële

Ik zou onze bagage meenemen

Dit kleine stukje regenboog

Tot de nacht, belast me met geschiedenis

Dat Folon ons had verlaten

Ter nagedachtenis aan een mooie uitwisseling

Toen onze was overgestoken

Het is een blauw, rood en goud potlood

waarmee hij schreef

kleurrijke woordjes

Op de poster tekende hij voor ons

Zo staat het in onze geschiedenis

Eenvoudige en mysterieuze objecten

Wat misschien belachelijk lijkt

Maar wie is belangrijker voor ons?

Mogen alle schatten van de aarde

Omdat ze ons over iemand vertellen

En plotseling zinken onze harten

Voor een gezicht of een parfum

Zonder de schoonheid die ons omringt

We zouden niet in het universum zijn

Alleen lege harten met zware ogen

Zonder horizon en zonder oriëntatiepunt

Het is harmonie die ons troost

Van alle strikken onderweg

In deze afbeeldingen zonder woorden

Onder de vaardigheid van de goochelaar

In de zoetheid die ons eraan herinnert

Het geluk van deze vriendschap

De herinnering is nog steeds trouw

Van zijn verlichte glimlach

Als we weer de weg op moesten

Zoek ergens anders een andere lucht

Ik zou zoeken, wat er ook gebeurt

Deze lamp in pasteltinten

dat scheen op je gezicht

Als een zonnedouche

En wie laat ons achter als een erfenis

De kleuren van zijn aquarellen

Als we de lei moesten schoonvegen

En bewaar alleen de essentie

Ik zou onze bagage meenemen

De schat van deze regenboog.

(Met dank aan Paula VAN DAMME voor deze teksten)