Le chemin du pays où rien n'est impossible - Yves Duteil

C’est moi qui ai choisi ce chemin difficile

Aujourd’hui je m’arrte deux pas du ravin

regarder le vide avec un air tranquille

Et si je n’ai pas peur, c’est de tenir ta main

Je n’ai plus qu' marcher vers l’tape suivante

En mettant tout mon cњur trouver le sentier

De plus en plus troit, de plus en plus en pente

Et qui dj serpente au milieu de l’t

Tu m’as tenu la main jusqu' ce coin tranquille

O nous avons pos nos valises et nos cњurs

Il me faut repartir vers les rues de la ville

Et porter des nouvelles au miroir du bonheur

J’en ai rempli ma vie depuis que tu existes

Et j’ai tari mes larmes au creux de ton regard

J’ai dcouvert la peur de t’avoir rendue triste

Et l’infinie fiert de te rendre l’espoir

Me revoil debout, je marche, je dcolle

Et je plane au dessus des fentres allumes

Des chemines qui fument et des praux d’cole

Et dj ma raison s’endort poings ferms

Un paysage entier couvert de feuilles mortes

Avec une barrire dans une fort

Quatre maisons de planches o s’ouvrent quatre portes

Au dedans la pnombre a gard son secret

Des voix qui se rpondent, touffes par l’automne

En un concert bizarre o les cris des oiseaux

Tous les secrets chos don’t la fort rsonne

Ont ml leur silence au murmure de l’eau

Si je traverse encore les secrets de la bible

Et l’corce du temps jusqu’au cњur de la vie

J’irai jusqu’au pays o rien n’est impossible

Et j’en rapporterai ce qui te manque ici

Et j’en rapporterai ce qui te manque ici

Ik was het die dit moeilijke pad koos

Vandaag stop ik twee stappen van het ravijn

staren in de ruimte met een kalme lucht

En als ik niet bang ben, is het om je hand vast te houden

Ik moet gewoon naar de volgende stap lopen

Met heel mijn hart het pad vinden

Steeds smaller, steeds meer op de helling

En wie dwaalt er al midden in de zomer

Je hield mijn hand vast in deze stille hoek

Waar we onze koffers en ons hart zetten

Ik moet terug naar de straten van de stad

En breng nieuws naar de spiegel van geluk

Ik heb mijn leven ermee gevuld sinds je bestaat

En ik droogde mijn tranen in de holte van je ogen

Ik ontdekte de angst om je verdrietig te hebben gemaakt

En de oneindige trots om je hoop terug te geven

Ik sta weer op, ik loop, ik vertrek

En ik zweef boven de verlichte ramen

Rokende schoorstenen en schoolpleinen

En mijn reden is al in slaap vallen met gesloten vuisten

Een heel landschap bedekt met gevallen bladeren

Met een hek in een fort

Vier plankenhuizen waar vier deuren opengaan

Binnen de duisternis heeft zijn geheim bewaard

Stemmen die elkaar beantwoorden, getuft door de herfst

In een bizar concert waar de kreten van de vogels

Alle geheime dingen waarmee het bos resoneert

Hebben hun stilte doen smelten bij het ruisen van het water

Als ik de geheimen van de bijbel weer doorkruis

En de schors van de tijd naar het hart van het leven

Ik ga naar het land waar niets onmogelijk is

En ik breng terug wat je hier mist

En ik breng terug wat je hier mist