Le bucheron - Yves Duteil

Il a fallu qu’un jour un bûcheron se lève

Abattre un beau cyprès pour vendre à la scierie

Qu’un amateur de bois, pour faire sécher la sève

Attende patiemment la moitié de sa vie

Il a fallu qu’un jour un bateau le transporte

Et qu’un vieil artisan le préfère au sapin

Que je m’arrête enfin sur le seuil de sa porte

Et qu’avec un sourire, il m’ait serré la main

Voilà comment, ce soir, je joue sur ma guitare

L’incroyable voyage à travers les années

D’une graine emportée par un vent dérisoire

Pour devenir guitare au fond d’un atelier

C’est la chaîne sans fin des détails innombrables

Qui fabrique nos jours et ressemble au destin

Qui fait tomber la pluie sur les déserts de sable

Et s'épanouir les fleurs au coeur de mon jardin

Chacun n’est qu’un maillon de cette chaîne immense

Et ma vie n’est qu’un point perdu sur l’horizon

Mais il fallait l’amour de toute une existence

Pour qu’un arbre qui meurt devienne une chanson

Dont les mots, par hasard, par des sentiers bizarres

Vont trouver leur bonheur au bout de nos chagrins

Et le temps, peu à peu, s’endort dans nos mémoires

Pour nous faire oublier qu’au début du chemin

C’est la chaîne sans fin des détails innombrables

Qui fabrique nos jours et ressemble au destin

Qui fait tomber la pluie sur les déserts de sable

Et jaillir la musique aux doigts des musiciens

Je n'étais qu’un maillon dans cette chaîne immense

Et ma vie n’est qu’un point perdu sur l’horizon

Mais il fallait l’amour de toute une existence

Pour qu’un arbre qui meurt devienne une chanson

Mais il fallait l’amour de toute une existence

Pour qu’un arbre qui meurt devienne une chanson

Op een dag moest een houthakker opstaan

Hak een mooie cipresboom om om te verkopen bij de zagerij

Dan een liefhebber van hout, om het sap te drogen

Wacht geduldig de helft van je leven

Op een dag moest een boot hem dragen

En dat een oude vakman het verkiest boven de dennenboom

Dat ik eindelijk voor zijn deur stop

En met een glimlach schudde hij mijn hand

Zo speel ik vanavond op mijn gitaar

De ongelooflijke reis door de jaren heen

Van een zaad meegevoerd door een schamele wind

Gitaar worden op de bodem van een workshop

Het is de eindeloze keten van ontelbare details

Wie maakt onze dagen en ziet eruit als het lot

Wie laat de regen vallen op de zandwoestijnen?

En bloeien de bloemen in het hart van mijn tuin

Elk is slechts een schakel in deze enorme ketting

En mijn leven is slechts een stipje aan de horizon

Maar het kostte de liefde van je leven

Voor een stervende boom om een ​​lied te worden

Wiens woorden, toevallig, langs bizarre paden?

Zullen hun geluk vinden aan het einde van ons verdriet

En de tijd valt beetje bij beetje in slaap in onze herinneringen

Om ons dat aan het begin van het pad te laten vergeten

Het is de eindeloze keten van ontelbare details

Wie maakt onze dagen en ziet eruit als het lot

Wie laat de regen vallen op de zandwoestijnen?

En spring de muziek aan de vingers van de muzikanten

Ik was slechts een schakel in deze immense ketting

En mijn leven is slechts een stipje aan de horizon

Maar het kostte de liefde van je leven

Voor een stervende boom om een ​​lied te worden

Maar het kostte de liefde van je leven

Voor een stervende boom om een ​​lied te worden