La tibétaine - Yves Duteil

Nous vivons sous le mme soleil que des tres en tous points pareils

Qui partagent leur existence, entre l’espoir et la souffrance.

La Tibtaine au cњur si pur qui chantait l’ombre des murs

Attendra jusqu' ses trente ans pour revoir le soleil levant.

Les oublis du toit du Monde nous appellent chaque seconde

Et leur chant se heurte en silence au vacarme de l’inconscience.

C’est la voix d’un peuple bris de ses moines martyriss

Qui nous offrent en un seul regard des milliers de vies de mmoire.

C’tait hier, c’tait ailleurs, on disait «Plus jamais l’horreur».

C’est l tout prs, c’est maintenant et je pleure pour tous ces gens.

Nous gardons la blessure au cњur du chagrin des peuples qui meurent

Par la force ou par la violence, en perdant jusqu' l’esprance.

Cette ligne, si elle s’teint avec le dernier Tibtain

Laisserait pour l’ternit tant de portes jamais fermes.

Les oublis du toit du Monde nous appellent chaque seconde

Mais leurs chants se perdent en silence au dsert de l’indiffrence.

C’est la voix d’un peuple puis, de ses femmes paralyses

Qui revivent en un seul regard tout ce que leur cњur a pu voir.

C’tait hier, c’tait ailleurs, on disait «C'tait une erreur».

C’est l tout prs, c’est maintenant et je rve pour ces enfants.

D’un pays libre sur la Terre, des milliers d’annes-lumire

De ces uniformes barbares, de la peur et du dsespoir

Pour revivre sous le soleil une histoire en tous points pareille

Et pouvoir enfin raconter les chapitres inachevs.

Il est dit que jamais la flamme de la vrit dans nos mes

Ne peut s’teindre tout fait et qu’elle nous claire en secret.

Comme du miel sur les blessures, j’entends toujours la voix si pure

De la Tibtaine chanter avec ses sњurs emprisonnes.

Quelque part au-del des murs, j’entends toujours la voix si pure

De la Tibtaine chanter leur espoir en la libert.

We leven in alle opzichten onder dezelfde zon als wezens

Die hun bestaan ​​verdelen tussen hoop en lijden.

De Tibetaanse vrouw met zo'n puur hart die de schaduw van de muren zong

Zal wachten tot hij dertig is om de opkomende zon weer te zien.

De weglatingen van het dak van de wereld roepen ons elke seconde op

En hun lied wordt in stilte beantwoord met het lawaai van bewusteloosheid.

Het is de stem van een gebroken volk van hun gemartelde monniken

Die ons in één oogopslag duizenden levens aan geheugen bieden.

Het was gisteren, het was ergens anders, we zeiden: "Nooit meer de horror".

Het is bijna zover, het is nu en ik huil voor al deze mensen.

We houden de pijn in het hart van het verdriet van de mensen die sterven

Met geweld of geweld, zelfs de hoop verliezend.

Deze regel, als hij eindigt met de laatste Tibetaans

Zou voor de eeuwigheid vertrekken, zoveel deuren gingen nooit dicht.

De weglatingen van het dak van de wereld roepen ons elke seconde op

Maar hun liedjes gaan in stilte verloren in de woestijn van onverschilligheid.

Het is dan de stem van een volk, van zijn kreupele vrouwen

Die in één enkele blik alles herbeleven wat hun hart kon zien.

Het was gisteren, het was ergens anders, we zeiden "Het was een vergissing".

Het is bijna zover, het is nu en ik droom voor deze kinderen.

Vanuit een vrij land op aarde, duizenden lichtjaren verwijderd

Van deze barbaarse uniformen, van angst en wanhoop

Onder de zon herbeleven een verhaal in alle opzichten hetzelfde

En eindelijk de onvoltooide hoofdstukken kunnen vertellen.

Er wordt gezegd dat nooit de vlam van de waarheid in onze zielen

Is niet helemaal uit te doven en ze ruimt ons stiekem op.

Als honing op wonden hoor ik de stem nog steeds zo puur

Van Tibetaanse zang met haar gevangengenomen zussen.

Ergens buiten de muren hoor ik nog steeds de stem zo puur

Van de Tibetanen zingen hun hoop op vrijheid.