La légende des arbres - Yves Duteil

Un jour, le roi des arbres

Réunit ses sujets

Dans son palais de marbre

Au cœur de la forêt

Le chêne à Brocéliande

Le cèdre du Liban

Et le vieux pin des Landes

Conçurent un vaste plan

Le vent porta l’affaire

À travers les forêts

Les arbres de la Terre

Ont déclaré la paix

Vivre était leur désir

Porter chacun leurs fruits

C'était «vaincre ou mûrir»

Leur devise et leur cri

Leurs fleurs, en grand mystère

Imperceptiblement

S’ouvraient vers la lumière

En prenant tout leur temps

Et du cœur des charpentes

Des coques des bateaux

Aux linteaux des soupentes

Et aux traverses du métro

Du papier dans les livres

Et du corps des crayons

Le bois semblait revivre

Et devenait chanson

Libres de leurs amarres

Les mâts qui naviguaient

Répondaient aux guitares

Et les arbres chantaient

Jamais de mémoire d’homme

On n’entendit ce chant

Mais dans le cœur des ormes

Il résonnait comme un printemps

Cyprès de Palestine

Et l’arbre de Judée

Ont mêlé leurs racines

Autour de l’olivier

Les arbres de la Terre

Se sont tendu les mains

Par-delà les frontières

Au-dessus des humains

Et la rose des vents

Échangeant les pollens

A mis du pommier blanc

Sur les fleurs de l'ébène

Et la rose des vents

Échangeant les pollens

A mis du pommier blanc

Sur les fleurs de l'ébène

Cette légende ancienne

On l’entend dans les bois

Le vent dans les vieux chênes

La chante encore parfois

Celui de Brocéliande

Et le cèdre au Liban

Mais le vieux pin des Landes

A brûlé entre-temps

Les saules ont tant versé

De larmes de rosée

Tant porté dans leurs feuilles

Les deuils du temps passé

Si nous n’entendions plus

Ce que le vent nous crie

Les hommes auraient perdu

La source de leur vie

Et le parfum des fleurs

La pulpe de leurs fruits

Déverseraient en vain

Au fond des cœurs meurtris

Des torrents de douceur

Et des flots d’harmonie

Op een dag de koning van de bomen

Verzamelt zijn onderdanen

In zijn marmeren paleis

In het hart van het bos

De eik van Brocéliande

Ceder van Libanon

En de oude dennen van Landes

Een enorm plan bedacht

De wind droeg de zaak

Door de bossen

De bomen van de aarde

vrede hebben verklaard

Leven was hun verlangen

elk draagt ​​vrucht

Het was "nederlaag of volwassen"

Hun motto en hun kreet

Hun bloemen, in groot mysterie

Onmerkbaar

opengesteld voor het licht

Door al hun tijd te nemen

En vanuit het hart van de kaders

Bootrompen

Aan de lateien van de hokken

En bij de metroslapers

Papier in boeken

En lichaam van potloden

Het hout leek tot leven te komen

En werd een lied

Vrij van hun ligplaatsen

De masten die zeilden

Gereageerd op gitaren

En de bomen zongen

Nooit in levende herinnering

Dit nummer is niet gehoord

Maar in het hart van de iepen

Het klonk als lente

Palestijnse cipres

En de Judasboom

Hebben hun wortels verweven

Rond de olijfboom

De bomen van de aarde

Hun handen uitgestrekt

Over grenzen

boven mensen

En de kompasroos

pollen uitwisselen

Heeft witte appelboom gezet

Op de bloemen van ebbenhout

En de kompasroos

pollen uitwisselen

Heeft witte appelboom gezet

Op de bloemen van ebbenhout

Deze oude legende

We horen het in het bos

De wind in de oude eiken

Zingt het soms nog steeds

Die van Brocéliande

En ceder in Libanon

Maar de oude dennen van Landes

Is ondertussen verbrand

De wilgen hebben zoveel afgeworpen

Tranen van dauw

Zoveel gedragen in hun bladeren

De rouw van de tijd voorbij

Als we niet meer hoorden

Wat de wind naar ons roept

De mannen zouden hebben verloren

De bron van hun leven

En de geur van bloemen

Het vruchtvlees van hun fruit

Zou tevergeefs gieten

Diep in gebroken harten

stortvloeden van zoetheid

En golven van harmonie