La chanson des justes - Yves Duteil

une gare au petit jour

dans le froid et la peur

et des soldats tout autour

qui hurlent dans des haut parleurs

les wagons refermes, comme un tombeau

des mains se tendent a travers les barreaux

mais leur appel est resté sans echo

on a compris bien trop tard

l’horreur qu’ils on vecue

la blessure dans les regards

de ceux qui en sont revenus

les yeux couleur de cendre et de brouillard

des barbellés gravés dans leurs memoires

mais dans le coeur un indicible espoir

vivre un jour une heure la bas

c’est braver le silence

depasser la mort d’un pas

devant ceux qui s’enivrent et dancent

dans ce voyage infernal

ou tant d’ames ont sombré

celui qui sauve une etoile

éclaire l’univers tout entier

des lueurs que les justes ont allumés

la porte entrebaillé dans l’escalier

sur le dernier refuge inespéré

au jardin du souvenir des cailloux sont posés

et les arbres ont beau fleurir

a chaque primtemps retrouvé

peut on un jour apprendre à pardonner

le desespoir, les larmes et les annees

que jamais rien ne pourra effacer

que jamais rien ne pourra effacer

een treinstation bij zonsopgang

in kou en angst

en soldaten overal

schreeuwen in luidsprekers

de wagons gesloten, als een graf

handen reiken door de tralies

maar hun oproep bleef zonder echo

we realiseerden ons te laat

de gruwel die ze doormaakten

de pijn in de ogen

van degenen die terugkwamen

ogen de kleur van as en mist

prikkeldraad gegraveerd in hun geheugen

maar in het hart een onuitsprekelijke hoop

leef daar een dag een uur

is om de stilte te trotseren

de dood een stap voor

voor degenen die dronken worden en dansen

op deze helse reis

waar zoveel zielen zijn gezonken

degene die een ster redt

verlicht het hele universum

lichten die de rechtvaardigen hebben aangestoken

de deur op een kier op de trap

op de laatste onverwachte toevlucht

in de herdenkingstuin worden kiezelstenen gelegd

en de bomen bloeien

met elke gevonden lente

kunnen we ooit leren vergeven?

wanhoop, tranen en jaren

dat niets ooit kan wissen

dat niets ooit kan wissen