Frédérique endormie - Yves Duteil

Frdrique endormie, un visage d’enfant

Au milieu du tumulte de ses cheveux dfaits

Immobile dans l’amour de son pre

Saisie en un instant au bout de son fusain, sereine, au fond d’un rve

On dirait que d’un doigt qu’il esquisse dj

Elle va jouer l’envers un air imaginaire au piano de sa vie

Frdrique endormie dans son autre univers

Sans peur et sans hiver, semble toucher le ciel

Et tranquille dans ses draps chiffonns

Par le premier sommeil, blottie dans la douceur, elle a trouv la paix

Juste une enfant qui dort aux lueurs de l’aurore

Les bras enchevtrs, le visage bloui d’un soleil de minuit

Frdrique endormie ne semble respirer

Que pour mieux savourer le bonheur de sa nuit

Seule au monde, elle est comme en voyage

Au del de son ge, le cњur dans la musique, heureuse, elle improvise

Elle prpare en secret dans le visage en fleur

Qui s’ouvre entre ses mains, le prsage certain d’un sourire enfantin

Frdrique endormie, un visage d’enfant

Au milieu du tumulte de ses cheveux dfaits

Immobile, dans l’amour de son pre

Saisie en un instant, au bout de son fusain, sereine, au fond d’un rve

Sait-il que sous les doigts qu’il esquisse dj sur le papier jauni

Elle va jouer au piano le plus clair de sa vie…

Sait-il que sous les doigts qu’il esquisse dj sur le papier jauni

Elle va jouer au piano le plus clair de sa vie…

Fredrique slaapt, een gezicht van een kind

Temidden van het tumult van haar verwarde haar

Nog steeds in de liefde van zijn vader

In een oogwenk gegrepen aan het einde van haar houtskool, sereen, diep in een droom

Het lijkt alsof hij met een vinger al schetst

Ze speelt een denkbeeldig deuntje achterstevoren op de piano van haar leven

Frdrique slaapt in haar andere universum

Onverschrokken en winterloos, lijkt de lucht te raken

En stil in haar lompen

Bij de eerste slaap, genesteld in zachtheid, vond ze rust

Gewoon een kind dat slaapt in het ochtendlicht

Armen verward, gezicht bewolkt met middernachtzon

Slapen Fredrique lijkt niet te kunnen ademen

Alleen om beter te genieten van het geluk van zijn nacht

Alleen op de wereld, ze is net op reis

Voorbij haar leeftijd, haar hart in de muziek, gelukkig, ze improviseert

Ze bereidt zich in het geheim voor in het bloeiende gezicht

Dat opent in zijn handen, het zekere voorteken van een kinderlijke glimlach

Fredrique slaapt, een gezicht van een kind

Temidden van het tumult van haar verwarde haar

Bewegingsloos, verliefd op zijn vader

In een oogwenk vastgelegd, aan het einde van haar houtskool, sereen, diep in een droom

Weet hij dat hij onder de vingers al schetst op het vergeelde papier

Ze zal het grootste deel van haar leven piano spelen...

Weet hij dat hij onder de vingers al schetst op het vergeelde papier

Ze zal het grootste deel van haar leven piano spelen...