Fragile - Yves Duteil

Fragile, tendre, rebelle et insoumise

Comme une fleur sur la banquise, douloureuse à la moindre brise,

quand le froid souffle sur ton coeur

Perdue, je te regarde qui avance, les bras chargés de lourds silences

Entre la crainte et l’espérance, l’incertitude et la douleur

J'écoute, sous les mots qu’on se dit tout bas

J’entends ceux que tu ne dis pas, et qui se lisent quelques fois,

dans tes yeux qui ne pleurent pas

J’espère, loin des nuages qui te hantent

Bulle de verre dans ta tourmente, à nouveau claire et transparente

Quand tu souris comme autrefois

Tu changes, et pourtant tu restes la même

Tu ressembles aux fleurs que tu sèmes

Dans les yeux de ceux que tu aimes

D’un amour fidèle à ton coeur

Ton âme, pétrie de larmes et de rires

Qui ne sait plus croire qu’au pire

Même quand tout semble nous dire, que l’avenir tourne au meilleur

Secrète, même au plus fort de la tempête

Sous le tumulte dans ta tête

Tu trouves encore un air de fête, pour résister au vent qui noire

Blessée, je voudrais tant pouvoir t’aider

T’ouvrir les bras, trouver les clés

Pour te guérir, tout démêler

Te rassurer quand tu t’endors

Te suivre, être présent à tes côtés

Comme un phare sur la jetée

Un repère pour te guider

Entre les peurs et les dangers

Pourtant, je ne peux que te regarder

Sortir de l’eau et replonger

Au plus profond de tes pensées, être père et t’accompagner

Fragile, tendre, rebelle et insoumise

Comme une fleur sur la banquise, courageuse à la moindre brise

Et quand le froid souffle plus fort

T’aimer, comme on aime un enfant qui dort

Être une amarre dans tous tes ports

Sans pour autant monter à bord, t’aimer toutes voiles dehors

Breekbaar, teder, rebels en rebels

Als een bloem op de ijsschots, die pijn doet bij de geringste bries,

wanneer de kou op je hart waait

Verloren, ik zie je lopen, armen vol zware stiltes

Tussen angst en hoop, onzekerheid en pijn

Ik luister, onder de woorden die we tegen elkaar fluisteren

Ik hoor degenen die je niet zegt, en die soms lezen,

in je ogen die niet huilen

Ik hoop weg van de wolken die je achtervolgen

Glazen bubbel in je beroering, weer helder en transparant

Wanneer je lacht zoals je vroeger deed

Je verandert, maar je blijft dezelfde

Je lijkt op de bloemen die je zaait

In de ogen van degenen van wie je houdt

Met een liefde trouw aan je hart

Je ziel, doordrenkt van tranen en gelach

Wie weet niet meer hoe hij in het ergste moet geloven

Zelfs als alles ons lijkt te vertellen, moge de toekomst het beste uitpakken

Geheim, zelfs op het hoogtepunt van de storm

Onder het tumult in je hoofd

Je vindt nog steeds een feestelijke sfeer, om de zwarte wind te weerstaan

Gekwetst, ik wou dat ik je zo veel kon helpen

Open je armen, vind de sleutels

Om je te genezen, ontrafel het allemaal

Troost je als je in slaap valt

Volg je, wees aanwezig aan je zijde

Als een vuurtoren op de pier

Een oriëntatiepunt om u te begeleiden

Tussen angsten en gevaren

Toch kan ik alleen naar je kijken

Kom uit het water en duik er weer in

In het diepst van je gedachten, vader zijn en je vergezellen

Breekbaar, teder, rebels en rebels

Als een bloem op de ijsschots, dapper in de geringste bries

En als de kou harder waait

Van je houden als een slapend kind

Om een ​​ligplaats te zijn in al uw havens

Zonder aan boord te gaan, van je te houden met alle zeilen uit