Dans le coeur de Léonore - Yves Duteil

Dans le coeur de Léonore, il y a deux amants

Un qui chante et un qui dort depuis bien longtemps

Le premier s’est endormi pour l'éternité

L’autre a chanté sans répit pour la consoler

La musique au long des jours n’a pas remplacé

La douceur de son amour, ni le temps passé

Mais les mots qui par hasard lui chantaient sa vie

Déposaient dans son regard un instant d’oubli

Au jardin de Léonore, tous les arbres en deuil

Tandis qu’elle pleurait encore, préparaient leurs feuilles

Pour abriter les amours des oiseaux fidèles

Qui venaient, depuis toujours, y chanter pour elle

Les saisons sur le jardin n’ont pas effacé

Les couleurs ni les parfums des bonheurs passés

Mais les fleurs qu’elle y cueillait, quelque temps plus tard

Ont bercé dans ses regrets un instant d’espoir

Les saisons sur le jardin n’ont rien effacé

Ni les joies ni les chagrins mais pour y penser

Dans le coeur de Léonore, il y a deux amants

Un qui chante et un qui dort depuis bien longtemps.

In Leonore's hart zijn er twee geliefden

Iemand die zingt en iemand die lang slaapt

De eerste viel voor eeuwig in slaap

De ander zong onvermoeibaar om haar te troosten

De muziek door de dagen is niet vervangen

De zoetheid van zijn liefde, noch de tijd die hij eraan besteedt

Maar de woorden die hem bij toeval van zijn leven zongen

Zette in zijn blik een moment van vergetelheid

In de tuin van Léonore, alle bomen in rouw

Terwijl ze nog steeds huilde, waren ze hun bladeren aan het voorbereiden

Om de liefdes van trouwe vogels te beschermen

Die altijd kwam om daar voor haar te zingen

De seizoenen in de tuin zijn niet uitgewist

De kleuren noch de geuren van geluk uit het verleden

Maar de bloemen die ze daar plukte, enige tijd later

Gewiegd in spijt een moment van hoop

De seizoenen in de tuin hebben niets gewist

Noch de vreugden noch het verdriet, maar om erover na te denken

In Leonore's hart zijn er twee geliefden

Iemand die zingt en iemand die al lang slaapt.