Dans l'eau de ses silences - Yves Duteil

Le jour qui vient de naître dessine la fenêtre

Au mur de la vieille chambre et peint septembre aux couleurs d’ambre

Une larme qui perle et vient de rouler sur sa joue

Petite vague qui déferle dans son sommeil

Alors que tout semblait si doux, d’où vient ce chagrin qui s'éveille

Pour se glisser dans son cou?

Dans l’eau de ses silences, je bois son cœur immense

Jusqu’aux sources de ses peines, je l’aime et même

Au cœur de la tempête, aux soirs de nos défaites

Le soleil qui brille au port, c’est elle, c’est elle encore

Elle ouvre la fenêtre, se blottit contre moi

Tout doucement, la vie va renaître aux couleurs d’ambre de septembre

Quand l’eau de ses silences déborde dans ses yeux

Que j’entrevois la mer immense de ses secrets

Je découvre peu à peu, sous l’azur de ses blessures

Des trésors si fabuleux

Au bout de mon voyage, j’aurai pour seul bagage

Cet amour dont elle inonde, le monde, le monde

À l’eau de ses silences, j’ai bu tant d’espérance

J’ai reçu comme un baptême, je l’aime et même

Les fleurs de son sourire, le ciel que je respire

Et l'étoile qui mène au port, c’est elle, c’est elle encore

De dag die net is geboren trekt het raam

Op de muur van de oude kamer en september geschilderd in de kleuren van barnsteen

Een traan die parelt en gewoon over haar wang rolt

Kleine golf die breekt in zijn slaap

Toen het allemaal zo lief leek, waar komt dit wakkere verdriet vandaan?

In zijn nek glijden?

In het water van zijn stiltes drink ik zijn immense hart

Tot de bron van zijn verdriet, ik hou van hem en zelfs

In het hart van de storm, op de avonden van onze nederlagen

De zon die schijnt in de haven, zij is het, zij is weer

Ze opent het raam, kruipt tegen me aan

Langzaam wordt het leven herboren in de amberkleuren van september

Wanneer het water van zijn stiltes overstroomt in zijn ogen

Dat ik een glimp opvang van de immense zee van zijn geheimen

Ik ontdek beetje bij beetje, onder het azuur van zijn wonden

Zulke fantastische schatten

Aan het einde van mijn reis is mijn enige bagage

Deze liefde die ze overspoelt, de wereld, de wereld

Uit het water van zijn stiltes dronk ik zoveel hoop

Ik ontving als een doopsel, ik vind het geweldig en zelfs

De bloemen van haar glimlach, de lucht die ik adem

En de ster die naar de haven leidt, zij is het, zij is het weer