Blessures d'enfance - Yves Duteil

On ne sait pas toujours à quel point les enfants

Gardent de leurs blessures le souvenir longtemps

Ni comme on a raison d’aider à s'épanouir

Cette fleur dans leur âme qui commence à s’ouvrir

Moi qui rêvais d’amour de musique et d’espoir

Je m’endormais cerné de frayeurs dans le noir

Certain que tous les rêves étaient sans lendemain

Je m'éveillais toujours le vide entre les mains

Chacun vivait pour lui dans sa tête en silence

Et je chantais mon âme en pleine indifférence

Encombré de mes joies troublé de mes envies

Faisant semblant de rien pour que l’on m’aime aussi

L'été on m’envoyait sur le bord de la mer

Ou au fond du Jura profiter du grand air

Écrire à mes parents que je m’amusais bien

Et m’endormir tout seul blotti dans mon chagrin

J’essayais de grandir, de m’envoler peut-être

Pour cueillir des étoiles à ceux qui m’ont vu naître

J’ai longtemps attendu ce geste ou ce regard

Qui n’est jamais venu, ou qui viendra trop tard

Puis mon frère est parti pour un lycée banal

En pension pour trois ans parce qu’on s’entendait mal

J’avais cherché sans cesse à croiser son chemin

Sans jamais parvenir à rencontrer sa main

Tous mes élans d’amour brisés dans la coquille

J’essayais de renaître en regardant les filles

Aimer c'était malsain pervers ou malséant

Pourtant c'était si doux si tendre et si troublant

Aujourd’hui j’ai grandi mais le silence est là

Menaçant, qui revient, qui tourne autour de moi

Je sais que mon destin, c’est d'être heureux ailleurs

Et c’est vers l’avenir, que j’ai ouvert mon cœur

Mais j’ai toujours gardé de ces années perdues

Le sentiment profond de n’avoir pas vécu

L’impression de sentir mon cœur battre à l’envers

Et la peur brusquement d’aimer à découvert

On ne sait pas toujours à quel point les enfants

Gardent de leurs blessures un souvenir cuisant

Ni le temps qu’il faudra pour apprendre à guérir

Alors qu’il suffisait peut-être d’un sourire

Moi qui rêvais d’amour de musique et d’espoir

J’ai attendu en vain ce geste ou ce regard

Mais quand un enfant pleure ou qu’il a du chagrin

Je crois savoir un peu ce dont il a besoin

We weten niet altijd hoeveel kinderen

Herinner hun wonden lang

Noch als men gelijk heeft om te helpen bloeien

Deze bloem in hun ziel die begint te openen

Ik die droomde van muziek, liefde en hoop

Ik viel in slaap omringd door angsten in het donker

Zeker dat alle dromen zonder toekomst waren

Ik werd altijd wakker met leeg in mijn handen

Ieder leefde voor zichzelf in zijn hoofd in stilte

En ik zong mijn ziel in volledige onverschilligheid

Belast met mijn vreugden, verontrust met mijn verlangens

Doen alsof er ook niet geliefd is

In de zomer werd ik naar de kust gestuurd

Of diep in de Jura genieten van het buitenleven

Schrijf mijn ouders dat ik plezier heb gehad

En in slaap vallen helemaal alleen genesteld in mijn verdriet

Ik probeerde te groeien, misschien weg te vliegen

Om sterren te kiezen van degenen die mij zagen geboren worden

Ik heb lang gewacht op dit gebaar of deze blik

Wie is er nooit gekomen, of wie komt te laat?

Toen vertrok mijn broer naar een gewone middelbare school

Drie jaar op kostschool omdat we het niet met elkaar konden vinden

Ik had constant geprobeerd zijn pad te kruisen

Nooit in staat om zijn hand te ontmoeten

Al mijn gebroken impulsen van liefde in de schelp

Ik probeerde herboren te worden terwijl ik naar de meisjes keek

Liefhebben was ongezond, pervers of ongepast

Toch was het zo lief, zo teder en zo verontrustend

Vandaag ben ik volwassen geworden, maar de stilte is daar

Dreigen, terugkomen, om me heen cirkelen

Ik weet dat het mijn lot is om ergens anders gelukkig te zijn

En het is richting de toekomst, dat ik mijn hart opende

Maar ik heb die verloren jaren altijd bewaard

Het diepe gevoel niet te hebben geleefd

Het voelt alsof mijn hart ondersteboven klopt

En de plotselinge angst om lief te hebben in de open lucht

We weten niet altijd hoeveel kinderen

Houd hun wonden een brandende herinnering

Noch de tijd die nodig is om te leren genezen

Toen misschien een glimlach genoeg was

Ik die droomde van muziek, liefde en hoop

Ik wachtte tevergeefs op dat gebaar of die blik

Maar als een kind huilt of van streek is?

Ik denk dat ik een beetje weet wat hij nodig heeft