A ma mère - Yves Duteil

Elle a ferm sa vie comme un livre d’images

Sur les mots les plus doux qui se soient jamais dits

Elle qui croyait l’amour perdu dans les nuages

Elle l’a redcouvert au creux du dernier lit

Et riche d’un sourire au terme du voyage

Elle a quitt son corps comme on quitte un bateau

En emportant la paix, grave sur son visage

En nous laissant au cњur un infini fardeau

Elle souriait de loin, du cњur de la lumire

Son me tait si claire aux franges de la nuit

On voyait du bonheur jusque dans sa misre

Tout l’amour de la Terre qui s’en allait sans bruit

Comme autour d’un chagrin les voix se font plus tendres

Un crin de silence entourait nos regards

Les yeux n’ont plus besoin de mots pour se comprendre

Les mains se parlent mieux pour se dire au revoir

Moi qui ne savais rien de la vie ternelle

J’esprais qu’au-del de ce monde de fous

Ceux qui nous ont aims nous restent encore fidles

Et que parfois leur souffle arrive jusqu' nous

Elle souriait de loin, du cњur de la lumire

Et depuis ce jour-l je sais que dans sa nuit

Il existe un ailleurs o l’me est plus lgre

Et que j’aurai moins peur d’y voyager aussi

Elle a ferm sa vie comme un livre d’images

Sur les mots les plus doux qui se soient jamais dits

Elle qui croyait l’amour perdu dans les nuages

Elle l’a redcouvert au creux du dernier lit

Et riche d’un sourire au terme du voyage

Elle a quitt son corps comme on quitte un ami

En emportant la paix, grave sur son visage

En nous laissant l’me une peine infinie.

Ze sloot haar leven af ​​als een prentenboek

Op de liefste woorden die ooit zijn gezegd

Zij die in liefde geloofde, verloren in de wolken

Ze vond hem terug in de holte van het laatste bed

En een glimlach aan het einde van de reis

Ze verliet haar lichaam alsof ze een boot verliet

Het nemen van de vrede, graf op zijn gezicht

Een oneindige last in ons hart achterlatend

Ze glimlachte van ver, vanuit het hart van het licht

Geluid was zo duidelijk voor mij aan de rand van de nacht

We zagen geluk zelfs in zijn ellende

Alle liefde van de aarde die stilletjes wegging

Als rond een verdriet worden de stemmen zachter

Een haar van stilte omringde onze ogen

De ogen hebben geen woorden meer nodig om zichzelf te begrijpen

Handen praten beter om afscheid te nemen

Ik die niets wist van het eeuwige leven

Ik hoop dat buiten deze gekke wereld

Degenen die van ons hielden, blijven ons trouw

En soms bereikt hun adem ons

Ze glimlachte van ver, vanuit het hart van het licht

En sinds die dag weet ik dat in zijn nacht

Er is een plek waar de ziel lichter is

En dat ik ook minder bang zal zijn om daarheen te reizen

Ze sloot haar leven af ​​als een prentenboek

Op de liefste woorden die ooit zijn gezegd

Zij die in liefde geloofde, verloren in de wolken

Ze vond hem terug in de holte van het laatste bed

En een glimlach aan het einde van de reis

Ze verliet haar lichaam alsof ze een vriend verliet

Het nemen van de vrede, graf op zijn gezicht

Door onze ziel met oneindige pijn achter te laten.