Домик на окраине - Валентина Толкунова

На речке качаются ялики,

А к речке спускается сад;

Там падают в августе яблоки,

О крышу ночами стучат.

Там, полон великого таинства,

Хранит сладких снов забытьё

Тот домик на самой окраине,

Где детство промчалось моё.

Домик на окраине,

Скоро он будет снесён.

Только лишь в памяти, в памяти

Вечно останется он.

Как от печки-каменки,

Снова согреюсь теплом,

Домик на окраине

Жить будет в сердце моём.

Ни пяди родного не отдано

Забвенью и жизни пустой.

Вот так — не чужбина, а родина

Нас греет своей добротой.

В разлуке всё видится старенький,

Мне ставший когда-то судьбой,

Тот домик на самой окраине

С дымком над кирпичной трубой.

Skiffs schommelen op de rivier,

En de tuin daalt af naar de rivier;

Appels vallen daar in augustus,

Ze kloppen 's nachts op het dak.

Daar, vol groot mysterie,

Houdt zoete dromen in de vergetelheid

Dat huis aan de rand,

Waar is mijn jeugd gebleven.

huis aan de rand,

Binnenkort wordt het gesloopt.

Alleen in het geheugen, in het geheugen

Hij zal voor altijd blijven.

Als van een kachel,

Weer opwarmen

Huis aan de rand

Zal in mijn hart leven.

Geen centimeter van de inboorling werd gegeven

Vergetelheid en leeg leven.

Dus - geen vreemd land, maar een thuisland

We worden verwarmd door zijn vriendelijkheid.

In scheiding lijkt alles oud,

die ooit mijn lot werd,

Dat huis aan de rand

Met rook over een bakstenen schoorsteen.