Shelter from the Storm - The Stupendium

Heave lads!

Ho lads!

Forget the comforts of home;

you’re a nomad

We’ve lost so much since we first started

Are our hearts cold or are we cold-hearted?

So pray to your lord or your foreman

That the sun might rise in the morning

They told us hell was warm

But our empire fell for shelter from the storm

On the run from London town

Nothing left but rubble there to plunder now

Torn asunder, buried underground

Beneath the tundra and a hundred weight of brothers drowned

Now we’re gonna need another crown

So huddle round, hunker down, man the shovels, plough

And every hundred paces pray and lay another down

Another mother, son or lover lost, the frost is out

For lonely drifters in the snow drifts, won’t be scuppered now

Stay devout, tough it out, til the sun is out

Trust the censor, shun dissenters, hunt and flush them out

Keep the faith and trust there’s grace behind the thunderclouds

Or fall in line and march in time against the climate, proud

What are we becoming now?

Is this the life we prayed for?

Time is running out

There’s nothing left but labour

We write our future in the ice like it was pen and paper

Leave for future generations more than just a generator

We must never waiver;

this is the price we pay for

Safety one day for our children on the path we pave them

In the end know that history depends

On an empire forged in the flames of what we gave up

Heave lads!

Ho lads!

Forget the comforts of home;

you’re a nomad

We’ve lost so much since we first started

Are our hearts cold or are we cold-hearted?

So pray to your lord or your foreman

That the sun might rise in the morning

They told us hell was warm

But our empire fell for shelter from the storm

Turn your collars to the wind

As our odyssey begins

Feel the ice creeping in until your bones sing

As the tempest descends and your ears ring

That’s the bells of the church that we’re preaching

Now grieving is a luxury we spun to weave our cloaks

Comfort, warmth, and plenty feel like centuries ago

The storm won’t crush our spirits like a tent beneath the snow

Every upper lip gets stiff at 20 C below

No gold or silver, coal’s the only thing of worth to me

The only precious metal to our name would be the mercury

That fragile strip of burgundy that ever hurtles to the deep

Alerting us as Mother Nature’s taking every cursed degree

I’ve nothing left, my only treasure is my word to keep

Keep bellies filled, treat the ill, and preserve the heat

But can I keep the peace as we bleed through adversity?

How’s a shepherd supposed to lead

Without a dog to herd the sheep?

These choices that I make, I make to save our nation

What’s a little sawdust when you face annihilation?

Is childhood so sacred?

Or just resources wasted?

Every value that I thought I had debased and razed to save us

Heave lads!

Ho lads!

Forget the comforts of home;

you’re a nomad

We’ve lost so much since we first started

Are our hearts cold or are we cold-hearted?

So pray to your lord or your foreman

That the sun might rise in the morning

They told us hell was warm

But our empire fell for shelter from the storm

Growing up they told no two snowflakes are the same

And every one’s a wonder, something not to take in vain

Of Mother Nature’s beauty

Of the universe at play

Seems she’s abstained from duty, left us here and turned away

Fingers splintered into kindling and hearts as dark as coal

As heat and hope are dwindling we march towards our goal

Committed to the hymns we sing so after all is told

The generations after us aren’t cast into the cold

So burn us in the furnace, let our souls ignite the flame

Use our bones to stoke the embers

Use our blood to oil the chains

We are nothing now but engines rending flesh to find a way

And as we fall we die to light a brighter day

Every shiver will deliver us deliverance in time

Burn the incense of our innocence and in a sense we thrive

Pray the future that we’re building will be worth its weight in lives

So take heed but take no pity as the city must survive

Hup jongens!

Ho jongens!

Vergeet het comfort van thuis;

je bent een nomade

We hebben zoveel verloren sinds we voor het eerst begonnen

Is ons hart koud of zijn we koelbloedig?

Dus bid tot je heer of je voorman

Dat de zon 's morgens zou opkomen

Ze vertelden ons dat de hel warm was

Maar ons rijk viel voor beschutting tegen de storm

Op de vlucht uit de stad Londen

Niets meer dan puin om nu te plunderen

Verscheurd, ondergronds begraven

Onder de toendra verdronken honderden broeders

Nu hebben we nog een kroon nodig

Dus kruipen rond, hurken neer, man de schoppen, ploeg

En elke honderd passen bidden en een andere neerleggen

Weer een moeder, zoon of minnaar verloren, de vorst is uit

Voor eenzame zwervers in de sneeuwverstuivingen, zal nu niet worden belemmerd

Blijf vroom, stoer, tot de zon schijnt

Vertrouw op de censor, mijd andersdenkenden, jaag op en spoel ze weg

Houd het geloof en vertrouw erop dat er genade is achter de onweerswolken

Of ga in de rij staan ​​en marcheer in de tijd tegen het klimaat, trots

Wat worden we nu?

Is dit het leven waarvoor we hebben gebeden?

De tijd raakt op

Er blijft niets anders over dan arbeid

We schrijven onze toekomst in het ijs alsof het pen en papier was

Laat voor toekomstige generaties meer over dan alleen een generator

We mogen nooit afstand doen van;

dit is de prijs waarvoor we betalen

Op een dag veiligheid voor onze kinderen op het pad dat we voor ze plaveien

Weet uiteindelijk dat de geschiedenis ervan afhangt

Op een rijk gesmeed in de vlammen van wat we hebben opgegeven

Hup jongens!

Ho jongens!

Vergeet het comfort van thuis;

je bent een nomade

We hebben zoveel verloren sinds we voor het eerst begonnen

Is ons hart koud of zijn we koelbloedig?

Dus bid tot je heer of je voorman

Dat de zon 's morgens zou opkomen

Ze vertelden ons dat de hel warm was

Maar ons rijk viel voor beschutting tegen de storm

Draai je halsbanden naar de wind

Als onze odyssee begint

Voel hoe het ijs naar binnen kruipt totdat je botten zingen

Terwijl de storm daalt en je oren suizen

Dat zijn de klokken van de kerk die we prediken

Nu is rouwen een luxe die we hebben gesponnen om onze mantels te weven

Comfort, warmte en overvloed voelen als eeuwen geleden

De storm zal onze geest niet verpletteren als een tent onder de sneeuw

Elke bovenlip wordt stijf bij 20 C hieronder

Geen goud of zilver, steenkool is het enige wat mij waard is

Het enige edelmetaal in onze naam zou het kwik zijn

Die fragiele strook bordeaux die ooit de diepte in raast

Ons waarschuwen als Moeder Natuur die elke vervloekte graad haalt

Ik heb niets meer, mijn enige schat is mijn woord om te bewaren

Houd buiken gevuld, behandel de zieken en behoud de warmte

Maar kan ik de vrede bewaren terwijl we door tegenspoed bloeden?

Hoe moet een herder leiden?

Zonder hond om de schapen te hoeden?

Deze keuzes die ik maak, maak ik om onze natie te redden

Wat is een beetje zaagsel als je voor vernietiging staat?

Is de kindertijd zo heilig?

Of gewoon verspilde middelen?

Elke waarde waarvan ik dacht dat ik die had verlaagd en vernietigd om ons te redden

Hup jongens!

Ho jongens!

Vergeet het comfort van thuis;

je bent een nomade

We hebben zoveel verloren sinds we voor het eerst begonnen

Is ons hart koud of zijn we koelbloedig?

Dus bid tot je heer of je voorman

Dat de zon 's morgens zou opkomen

Ze vertelden ons dat de hel warm was

Maar ons rijk viel voor beschutting tegen de storm

Toen ze opgroeiden, zeiden ze dat geen twee sneeuwvlokken hetzelfde zijn

En iedereen is een wonder, iets om niet tevergeefs te gebruiken

Van de schoonheid van Moeder Natuur

Van het universum in het spel

Het lijkt erop dat ze zich van haar plicht heeft onthouden, ons hier heeft achtergelaten en zich heeft afgewend

Vingers versplinterden in aanmaakhout en harten zo donker als kolen

Terwijl de hitte en hoop afnemen, marcheren we naar ons doel

Toegewijd aan de hymnen die we zingen, zo is tenslotte verteld

De generaties na ons staan ​​niet in de kou

Dus verbrand ons in de oven, laat onze ziel de vlam aansteken

Gebruik onze botten om de sintels op te stoken

Gebruik ons ​​bloed om de kettingen te oliën

We zijn nu niets anders dan motoren die vlees verscheuren om een ​​manier te vinden

En als we vallen, sterven we om een ​​helderdere dag te verlichten

Elke rilling zal ons op tijd verlossing bezorgen

Brand de wierook van onze onschuld en in zekere zin gedijen we

Bid dat de toekomst die we aan het bouwen zijn, zijn gewicht in levens waard zal zijn

Dus let op, maar heb geen medelijden, want de stad moet overleven