The Month After - The Legendary Pink Dots

Under the table and down in the pit with out plastic

Potatoes and Joe-Joe the dove on the spit.

On the

Spoons you made rhythm;

I whistled the blues cos

My throats been misused and my voice is a crack in The tar.

In the jar is a tablet they sent in the post,

With a pamphlet.

With an order;

«Take this when the

Pain gets too much!"I confess I feel nothing at all. ..

I’m bored and you’re bald, but I laughed when you

Called me the snail.

My red trail runs behind me.

I’m guilty, no secrets.

You’re not such a picture

Yourself--but your brown eyes I know so very well.

They’re sadder and wiser;

We’ve finally been

Through it all.

Now our time’s slowly ticking away.

Do you think there’s a heaven?

Onder de tafel en in de put zonder plastic

Aardappels en Joe-Joe de duif aan het spit.

Op de

Lepels maakte je ritme;

Ik fluit de blues cos

Mijn keel is misbruikt en mijn stem is een scheur in het teer.

In de pot zit een tablet die ze per post hebben gestuurd,

Met een pamflet.

Bij een bestelling;

«Neem dit wanneer de

Pijn wordt te veel!" Ik moet bekennen dat ik helemaal niets voel. ..

Ik verveel me en jij bent kaal, maar ik lachte toen je

Noemde me de slak.

Mijn rode spoor loopt achter me aan.

Ik ben schuldig, geen geheimen.

Je bent niet zo'n foto

Jijzelf - maar je bruine ogen ken ik zo goed.

Ze zijn droeviger en wijzer;

We zijn eindelijk geweest

Door alles.

Nu tikt onze tijd langzaam weg.

Denk je dat er een hemel is?