Two Deliverances - The Hotelier

But if I want them too will they speak to me soon

in a language ripe for my listening?

When the harsh sun breaks in your stained glass eyes

the refracted light keeps glistening.

A drapery of clashing fabrics in every corner of your room.

They hung like lace

on the whitewashed face of the walls that are begging you to move and leave the

things that hold a history as if they’re present in your will.

A brand new

place a few miles away but I just wasn’t sure I was staying still.

But if you choose too it’s a honest move

and I guess that it makes for no deferences.

There’s a gleam of blue from a cold night’s moon.

Just a touch too soon, Two Deliverances.

On an empty panel floor I lie here for communion just waiting for one more but

in the quiet empty hours of my afternoon what am I supposed to do?

But if I want them too will they come to me soon?

Will they fluctuate between

midnight and past noon?

Was kind of banking on a future that’d be involving you

but I couldn’t ask this of you.

In this young night’s sky there are pinhole lights.

Find the shape of a harp and an arrowhead.

Do I hear your tunes or acknowledge wounds

that I got from rubbing elbows with a sharpened edge?

But if I choose this too does it count as my move?

I can’t drop my history just to become new.

Now swimming through the nothingness and the absolute

but I couldn’t ask this of you.

Maar als ik ze ook wil, spreken ze me dan snel?

in een taal die rijp is om te luisteren?

Wanneer de felle zon doorbreekt in je glas-in-loodogen

het gebroken licht blijft glinsteren.

Een gordijn van botsende stoffen in elke hoek van je kamer.

Ze hingen als kant

op het witgekalkte gezicht van de muren die je smeken om te verhuizen en de

dingen die een geschiedenis hebben alsof ze aanwezig zijn in uw testament.

Een gloednieuw

plaats een paar kilometer verderop, maar ik wist gewoon niet zeker of ik stil bleef zitten.

Maar als jij ook kiest, is het een eerlijke zet

en ik denk dat het voor geen respect zorgt.

Er is een blauwe glans van de maan van een koude nacht.

Net iets te vroeg, Two Deliverances.

Op een lege paneelvloer lig ik hier voor de communie, wachtend op nog een maar

wat moet ik in de stille, lege uren van mijn middag doen?

Maar als ik ze ook wil, komen ze dan snel naar mij?

Zullen ze schommelen tussen?

middernacht en na de middag?

Was een soort van bankieren op een toekomst waarbij u betrokken zou zijn?

maar ik zou dit niet van je kunnen vragen.

Aan de jonge nachtelijke hemel zijn pinhole-lampjes.

Zoek de vorm van een harp en een pijlpunt.

Hoor ik je deuntjes of erken ik wonden?

dat ik kreeg van het wrijven van ellebogen met een geslepen rand?

Maar als ik dit ook kies, telt dit dan als mijn verhuizing?

Ik kan mijn geschiedenis niet laten vallen om nieuw te worden.

Zwem nu door het niets en het absolute

maar ik zou dit niet van je kunnen vragen.