An Introduction to the Album - The Hotelier

Open the curtains.

Singing birds tell me «tear the buildings down»

You felt blessed to receive their pleasant sound.

Of things that break make you cringe inside yourself.

There’s a child counting stars in their time-out of their day.

In the corners of their frame they are encased

In the losing of a grain of themselves

Pushed against the ebb and flow.

Wave good bye and watch it go.

Well show me the honest proper way

To disarm predatory gaze

That’s sucking dry and never satiated.

You’ve been misused, been rewired.

You’re short-circuiting now.

Just remember when you’d call me to come,

Take a deep breath, and then jump.

So fragile are bodies,

So concave, work in self-destructive ways.

You shot from the hip and missed.

Detaching from all of this.

In physical pictures you remain,

Spiral 'round yourself in figure-eight.

I recoil at every new beginning.

I searched for a way out.

Don’t we all?

Existentialist recall: turn in all

All dichotomies and truths that I gave.

I felt wrong in many ways.

Didn’t heal.

It just got harder everyday to be still,

To be passing through the throes in a daze,

Feeling heavy, feeling cold in my skin,

In my hand-me-downs.

I’m wearing everything thin.

And the pills that you gave didn’t do anything.

I just slept for years on end, fuck.

So if I call, should I beg?

Because I’m desperate here;

A couple steps from the edge.

I can’t seem to burn bright enough.

I’m cold and I’m left alone.

We’re all alone.

Grab a hold.

I know I said to not.

What the fuck do I know?

I had a chance to construct something beautiful and I choked

I choked, I choked, I choked

Doe de gordijnen open.

Zingende vogels vertellen me «breek de gebouwen af»

Je voelde je gezegend om hun aangename geluid te ontvangen.

Van dingen die kapot gaan, kruip je in jezelf ineen.

Er is een kind dat sterren telt in hun time-out van hun dag.

In de hoeken van hun frame zijn ze ingepakt

Bij het verliezen van een korrel van zichzelf

Tegen eb en vloed geduwd.

Zwaai vaarwel en kijk hoe het gaat.

Nou, laat me de eerlijke juiste manier zien

Om roofzuchtige blikken uit te schakelen

Dat zuigt droog en is nooit verzadigd.

Je bent misbruikt, opnieuw bedraad.

Je maakt nu kortsluiting.

Onthoud gewoon wanneer je me zou bellen om te komen,

Haal diep adem en spring dan.

Zo kwetsbaar zijn lichamen,

Dus concaaf, werk op zelfdestructieve manieren.

Je schoot vanuit de heup en miste.

Loskomen van dit alles.

In fysieke foto's blijf je,

Spiraal rond jezelf in cijfer acht.

Ik deins terug bij elk nieuw begin.

Ik zocht naar een uitweg.

Doen we dat niet allemaal?

Existentialistische herinnering: lever alles in

Alle dichotomieën en waarheden die ik gaf.

Ik voelde me op veel manieren verkeerd.

Geneest niet.

Het werd elke dag moeilijker om stil te zijn,

Om in een roes door de greep te gaan,

Zwaar voelen, koud in mijn huid,

In mijn afdankertjes.

Ik draag alles dun.

En de pillen die je gaf deden niets.

Ik heb gewoon jaren achter elkaar geslapen, verdomme.

Dus als ik bel, moet ik dan smeken?

Omdat ik hier wanhopig ben;

Een paar stappen van de rand.

Ik kan blijkbaar niet helder genoeg branden.

Ik heb het koud en ik ben alleen gelaten.

We zijn helemaal alleen.

Grijp je vast.

Ik weet dat ik zei dat niet te doen.

Wat weet ik verdomme?

Ik had de kans om iets moois te bouwen en ik stikte

Ik stikte, ik stikte, ik stikte