N 43° 59' 38.927" W 71° 23' 45.27'' - The Hotelier

We sit and we talk, not of much but of little.

I see the moon, the moon sees me.

I would smile but it would be meaningless.

I wouldn’t want it to be.

But in the landscape of tilted heads,

While the sky sheds skin on my body,

I feel my voice quiet to a halt,

And this is where I am.

You in this light feels new/woken,

Woven deep until the roots touch dryness,

Against the fallen limb of oaken.

This place speaks.

It says many things of nothing.

Makes no demands,

And offers no salvation.

Only repeats what you say in a way you’ve never heard it.

An echo off the far wall.

A reflection of your face.

I see the moon.

The moon sees me.

That’s enough.

We zitten en we praten, niet over veel maar over weinig.

Ik zie de maan, de maan ziet mij.

Ik zou glimlachen, maar het zou zinloos zijn.

Ik zou niet willen dat het zo is.

Maar in het landschap van gekantelde hoofden,

Terwijl de lucht huid op mijn lichaam werpt,

Ik voel mijn stem tot stilstand komen,

En dit is waar ik ben.

Je voelt je in dit licht nieuw/wakker,

Diep geweven tot de wortels droog raken,

Tegen de gevallen tak van eiken.

Deze plek spreekt.

Het zegt veel dingen van niets.

Stelt geen eisen,

En biedt geen redding.

Herhaalt alleen wat je zegt op een manier die je nog nooit hebt gehoord.

Een echo van de verre muur.

Een weerspiegeling van je gezicht.

Ik zie de maan.

De maan ziet mij.

Dat is genoeg.