The Scope of All of This Rebuilding - The Hotelier

You cut our ropes, left the umbilical

And now I carry around this weight of broken hope

And I can’t retrace and I lost my hold

And blame myself 'cause that is all I’ve ever known

And your face shows doubt

(When your head feels the wake of the sorrow)

Swore to me that you could live without

(Then the beg turns to take turns to borrow)

Help me down, I just want this out

(When you bend, when you break, when you follow)

So you cut me out

Then you cut our ropes, left the umbilical

And now I’m lost and I can’t take this path back home

Send a birthday card, leave a one-way note

I lied, I’m sorry, this isn’t easy, I don’t know

And you’d ask me to «open your walls to this»

But I’m scared, fingers broken

And ill-prepared to let this drag out

When you forgot the words to our song

When you can’t remember names, it’s been too long

When you stopped asking what was wrong

All the pressure built up it was too strong

(I can’t make this better

It fell out of my hands because

I just wasn’t built to hold on)

And I can’t remember names its been too long

And I can’t find your face in the crowd

I made a promise, said my eyes would stay shut

Through something called the scope of all of this rebuilding

I broke when I entered, displaced from the center

I can’t find my way around this

My wounds healed while my fingers fixed

Je sneed onze touwen door, verliet de navelstreng

En nu draag ik dit gewicht van gebroken hoop met me mee

En ik kan niet terugvinden en ik verloor mijn houvast

En geef mezelf de schuld, want dat is alles wat ik ooit heb geweten

En je gezicht toont twijfel

(Als je hoofd het kielzog van het verdriet voelt)

Heeft me gezworen dat je zou kunnen leven zonder

(Vervolgens draait de bedel om beurten om te lenen)

Help me, ik wil dit gewoon weg

(Als je buigt, als je breekt, als je volgt)

Dus je snijdt me eruit

Dan sneed je onze touwen door, verliet de navelstreng

En nu ben ik verdwaald en kan ik dit pad niet terug naar huis nemen

Stuur een verjaardagskaart, laat een eenrichtingsbriefje achter

Ik loog, het spijt me, dit is niet gemakkelijk, ik weet het niet

En je zou me vragen om «je muren hiervoor te openen»

Maar ik ben bang, vingers gebroken

En slecht voorbereid om dit te laten slepen

Wanneer je de woorden van ons lied bent vergeten

Als je geen namen meer weet, is het te lang geleden

Toen je stopte met vragen wat er aan de hand was

Alle opgebouwde druk was te sterk

(Ik kan dit niet beter maken

Het is uit mijn handen gevallen omdat:

Ik was gewoon niet gemaakt om vast te houden)

En ik weet de namen niet meer, het is te lang geleden

En ik kan je gezicht niet vinden in de menigte

Ik heb een belofte gedaan, zei dat mijn ogen dicht zouden blijven

Door iets dat de reikwijdte van al deze wederopbouw wordt genoemd,

Ik brak toen ik binnenkwam, verplaatst van het centrum

Ik kan hier niet mijn weg in vinden

Mijn wonden genas terwijl mijn vingers herstelden