Title Track - The Hotelier

This head holds fragments of some shattered glass.

They act as puzzle pieces

with a sharp contrast in part to what once hung here before the violent

collapse of the whole dang thing.

I’ve dug through pieces and ripped out my

hair.

No way to tell if they are all still there.

No way to tell if I will ever

fully see my reflection again

I was born on a set of stairs, higher than i was even aware.

I looked down to

enjoy the view, and I caught a glimpse of you.

You were tired, and hungry,

and cold.

Your hands were hard and your face was old.

Your legs collapsed as

you fell and spat, «Have you found what you’re looking for yet?»

My hands hold letters from an old past self.

I’d say we’re all alone,

and I’d know how it felt to be one whose lost, and cold, and empty.

And I would sit down on the ground.

And the system would say «Move on.

There’s nothing to see here.

We’ve got to keep this engine going.

And this resistance has us slowing.

And if he’s more for you, then he is less

for us, and that’s exactly the kind of people we can’t trust.»

And now I’m moving at the pace of the surrounding freezing air, desiring to

spit straight into the face of billionaires.

But too dang far cowardly to do

this on my own.

I’m clinging to my theory books, Nietzsche, and Thoreau

My life’s a flower and its growing but I’m so insecure.

The trick is always

knowing its the rain that keeps us pure.

Its the food for my mind and body,

and it brings me back to earth, so when the sun rises I can cut out all my

doubt

There is a light and it never goes out

I’ll burn a hole in my chest so you can see through

I’ll tell you things I thought I never knew

We’ll build a home for me and you

I’ll see the world for what I want it to be and nothing else

Dit hoofd bevat fragmenten van wat verbrijzeld glas.

Ze fungeren als puzzelstukjes

met gedeeltelijk een schril contrast met wat hier ooit hing vóór de gewelddadige

ineenstorting van het hele ding.

Ik heb door stukken gegraven en mijn . eruit gerukt

haar.

Er is geen manier om te zien of ze er allemaal nog zijn.

Geen manier om te zeggen of ik dat ooit zal doen

zie mijn reflectie weer volledig

Ik ben geboren op een trap, hoger dan ik me zelfs maar bewust was.

Ik keek neer op

geniet van het uitzicht, en ik ving een glimp van je op.

Je was moe en hongerig,

en koud.

Je handen waren hard en je gezicht was oud.

Je benen stortten in als?

je viel en spuugde, "Heb je al gevonden wat je zoekt?"

Mijn handen houden brieven van een oud verleden vast.

Ik zou zeggen dat we allemaal alleen zijn,

en ik zou weten hoe het voelde om iemand te zijn die verloren, koud en leeg is.

En ik zou op de grond gaan zitten.

En het systeem zou zeggen: "Ga verder.

Er is hier niets te zien.

We moeten deze motor aan de gang houden.

En door deze weerstand vertragen we.

En als hij meer voor jou is, dan is hij minder

voor ons, en dat is precies het soort mensen dat we niet kunnen vertrouwen.»

En nu beweeg ik in het tempo van de omringende ijskoude lucht, verlangend naar

recht in het gezicht van miljardairs spugen.

Maar te laf om te doen

dit alleen.

Ik klamp me vast aan mijn theorieboeken, Nietzsche en Thoreau

Mijn leven is een bloem en het groeit, maar ik ben zo onzeker.

De truc is altijd:

wetende dat het de regen is die ons zuiver houdt.

Het is het voedsel voor mijn geest en lichaam,

en het brengt me terug naar de aarde, dus als de zon opkomt, kan ik al mijn

twijfel

Er is een licht en het gaat nooit uit

Ik brand een gat in mijn borst zodat je er doorheen kunt kijken

Ik zal je dingen vertellen waarvan ik dacht dat ik ze nooit wist

We bouwen een huis voor jou en mij

Ik zal de wereld zien zoals ik wil dat hij is en niets anders