Under Pressure - The Herd, Jane Tyrrell

«My dearest Grandma"was the way he always started the letter,

it wasn’t the only occasion he wrote to keep it together,

«Thank you for the birthday present, it’ll really come in handy

I’m writing quietly, 'cause I hope you’re not angry,

Mum and Dad are yelling at each other, like every night,

like every night, I end up locking my door and I write.

Would you please be able to visit, and maybe make 'em make up?

I’d hate to think that it was me that made my parents break up.

Next year I’ll be in high school, I’m pretty nervous, actually,

though I know it’s common, I don’t want no broken family.

It’s my fault, and I don’t like it here,

and it’s my fault, and now my little brother’s in tears,

and Gran, I hope you’re not mad, I swear I’ll try to be good,

'cause Mum and Dad’ll get along much better when I’m being good»

signin' it, «Love, your Grandson», quietly he stored it in the cupboard

with the others, and tightly held his brother, he was…

Under pressure, I’m heating up.

Under pressure, calm, but it’s all front.

Under pressure, boiling point has come…

Fast forward twelve years, and he’s been out of home for seven,

never really understood the way he carried it all with him,

even years later, he hated things gettin' too heated,

whole section of his history he tried to delete.

New school, new city, reason justified his leaving,

he couldn’t leave his guilt seeing his mother’s spirit beaten,

she was bleeding, eyes streaming, he had to depart,

frightened sunken-eyed kid became the life of the party,

only been in town a term, social life like a soap star,

still wrote his grandmother the occasional postcard,

«Doin' fine, working hard», he thought that she’d be relieved,

and perhaps a little proud of all the things he’d achieved.

HDs and team captain, a prize in his class,

a string of love affairs, but never close enough to see the scars,

kept the cards to his chest, stressed to less and conflict,

between the lines, his Grandma, only one who heard his bomb tick, he was…

Under pressure, I’m heating up.

Under pressure, calm, but it’s all front.

Under pressure, boiling point has come…

«Child, I miss you greatly, haven’t got many letters lately,

I just wrote to let you know that it’s OK to show when you’re under pressure.

Though I never really needed to explain this is true,

I see a lot of your dear father when I’m looking at you.

He worked hard, and enjoyed inebriation,

and really, that’s a trait that doesn’t skip a generation.

Once removed, I see clearer than most, dear boy,

I see though your illusions, boy,

all life’s lessons are under pressure.»

Now he’s old enough to know better, looking through those old letters,

that he’s never sent, he’s sure the past is omnipresent,

he won’t resent the sum total of experience,

from delirious days, to some so serious.

«Never got those letters, but be sure that I’m hearing this».

They’re really just signposts, landmarks, clippings,

some repetitive themes, like record players skipping.

He has torn off the layers and always found something different

inside him, tiny sparks like stars colliding,

and they let him live again, he’s never giving in,

and without those few friends that always meant well,

it might have never got to «all's well that ends well»,

pen fell, swiftly, why he’s writing now is still a mystery,

has the feeling history forgotten tends to repeat,

so some nights before sleep, he writes to keep it in his sights,

and when it’s close enough to touch, he lets fly,

just to get by, by any means, to walk the path of many dreams,

the penny seems to fall at the very last moment,

the ability to love is like the vast ocean,

and with lead-lidded focus, he writes the last lines of this one,

and signs off, «With love, your Grandson».

"Mijn liefste oma" was de manier waarop hij de brief altijd begon,

het was niet de enige gelegenheid die hij schreef om het bij elkaar te houden,

«Bedankt voor het verjaardagscadeau, het komt echt van pas

Ik schrijf rustig, want ik hoop dat je niet boos bent,

Mama en papa schreeuwen tegen elkaar, zoals elke avond,

zoals elke avond sluit ik mijn deur en schrijf ik.

Zou je alsjeblieft kunnen bezoeken, en misschien make 'em make up?

Ik zou er niet graag aan denken dat ik het was die ervoor zorgde dat mijn ouders uit elkaar gingen.

Volgend jaar zit ik op de middelbare school, ik ben eigenlijk best nerveus,

hoewel ik weet dat het gebruikelijk is, wil ik geen gebroken gezin.

Het is mijn schuld, en ik vind het hier niet leuk,

en het is mijn schuld, en nu is mijn kleine broertje in tranen,

en oma, ik hoop dat je niet boos bent, ik zweer dat ik zal proberen goed te zijn,

want mama en papa kunnen veel beter met elkaar opschieten als ik braaf ben»

terwijl hij het ondertekende met 'Liefde, je kleinzoon', bewaarde hij het stilletjes in de kast

met de anderen, en hij hield zijn broer stevig vast, hij was...

Onder druk ben ik aan het opwarmen.

Onder druk, rustig, maar het is allemaal front.

Onder druk is het kookpunt gekomen...

Twaalf jaar snel vooruit, en hij is al zeven jaar van huis,

nooit echt begrepen hoe hij het allemaal met zich meedroeg,

zelfs jaren later haatte hij dingen die te verhit werden,

hele gedeelte van zijn geschiedenis probeerde hij te verwijderen.

Nieuwe school, nieuwe stad, reden rechtvaardigde zijn vertrek,

hij kon zijn schuldgevoel niet loslaten toen hij zag dat de geest van zijn moeder werd geslagen,

ze bloedde, haar ogen stroomden, hij moest vertrekken,

bange jongen met verzonken ogen werd het leven van het feest,

slechts een term in de stad geweest, sociaal leven als een soapster,

schreef zijn grootmoeder nog af en toe een ansichtkaart,

«Het gaat goed, hard werken», dacht hij dat ze opgelucht zou zijn,

en misschien een beetje trots op alle dingen die hij had bereikt.

HD's en teamcaptain, een prijs in zijn klas,

een reeks liefdesaffaires, maar nooit dichtbij genoeg om de littekens te zien,

hield de kaarten op zijn borst, gestrest tot minder en conflict,

tussen de regels, zijn oma, de enige die zijn bom hoorde tikken, hij was...

Onder druk ben ik aan het opwarmen.

Onder druk, rustig, maar het is allemaal front.

Onder druk is het kookpunt gekomen...

«Kind, ik mis je enorm, heb de laatste tijd niet veel brieven gekregen,

Ik heb je zojuist geschreven om je te laten weten dat het oké is om te laten zien wanneer je onder druk staat.

Hoewel ik nooit echt hoefde uit te leggen dat dit waar is,

Ik zie veel van je lieve vader als ik naar je kijk.

Hij werkte hard en genoot van dronkenschap,

en echt, dat is een eigenschap die geen generatie overslaat.

Eenmaal verwijderd, zie ik duidelijker dan de meeste, beste jongen,

Ik zie je illusies, jongen,

alle levenslessen staan ​​onder druk»

Nu is hij oud genoeg om beter te weten, kijkend door die oude brieven,

dat hij nooit is gestuurd, weet hij zeker dat het verleden alomtegenwoordig is,

hij zal het totaal aan ervaring niet kwalijk nemen,

van uitzinnige dagen tot sommige zo serieus.

"Ik heb die brieven nooit gekregen, maar zorg ervoor dat ik dit hoor".

Het zijn eigenlijk gewoon wegwijzers, oriëntatiepunten, knipsels,

sommige repetitieve thema's, zoals het overslaan van platenspelers.

Hij heeft de lagen eraf gescheurd en heeft altijd iets anders gevonden

in hem, kleine vonken als sterren die botsen,

en ze lieten hem weer leven, hij geeft nooit toe,

en zonder die paar vrienden die het altijd goed bedoelden,

het is misschien nooit "eind goed, al goed",

pen viel, snel, waarom hij nu schrijft is nog steeds een mysterie,

heeft het gevoel dat de geschiedenis vergeten is, zich herhaalt,

dus een paar nachten voor het slapengaan schrijft hij om het in het vizier te houden,

en wanneer het dichtbij genoeg is om aan te raken, laat hij vliegen,

gewoon om rond te komen, op welke manier dan ook, om het pad van vele dromen te bewandelen,

het kwartje lijkt op het allerlaatste moment te vallen,

het vermogen om lief te hebben is als de uitgestrekte oceaan,

en met loodhoudende focus schrijft hij de laatste regels van deze,

en tekent af, «Met liefde, uw kleinzoon».