Apocalypta - The Herd

The command came 'hold your fire'

And if I ever meet that man I’ll ask him why

We were put on standby while the scenario got dire.

Peace keeper with no teeth, can enforce no peace,

Just becomes an eye-witness to grief

Number of times I wish to leave.

Couldn’t believe that we were here,

For nothing more then the lip service,

Nothing more then the empires service, Trigger finger, oh so nervous.

Number of times I almost let the bullets go,

The footage shows, that they approached the check point

With hands raised in civilian clothes.

Vince did shoot and he went home

Awaiting an inquest, who’s to know,

If the punishment could be worse

Than his own thoughts when he’s all alone.

And I wish he could of been here,

When we really needed a shooter.

We stood by and watched as the town we protected, Was pillages raped and looted.

We were ham-strung,

The commands come from HQ,

And blood on the hands was the last thing the they wanted to report,

The politicians that they answered to.

So what am I supposed to do?

Why am I here?

Dying of fear

That the faces staring up at me will continue to appear.

In the dreams that wake me up in fits of sweats, And all the counsellor has said

Won’t let me forget about Szrebrenica yet.

overnight trucks in convoy

big red cross on the side and the back

escorted by two junior officers

on the off chance they’d be attacked

on a private contract

roads a gauntlet

trouble none yet reported

guards will get a little commission

when we bribe the soldiers when we reach the border

now he’s got medical supplies for a refugee camp

humanitarian mission

held up a week at customs

took over a month to ship from Switzerland

he knows nobody will listen

even as the burials start increasing

so he keeps the frustration under wraps

he’s seen that it’s self-defeating

and though he joined up to make a difference

good intentions can turn out vicious

as they helplessly provide aid

to camps of disbanded militias

they’ve got cachets of illegal arms

hidden away in the countryside

former colonial rulers ensure

they get yet more clandestine supplies

he’s seen aid workers broken down

to a shell of their former selves

'til they’re not so afraid of death 'cos

they’ve already seen hell

and the danger pay is good

but every cent that he gets is earn’t

and he’s alive but burning out

driving through scorched earth

and all in all it’s worth it isn’t it

even just for the little victories?

standing by as a witness

to the dark rumblings of history

We left home as heroes,

with photo ops and press releases,

and handshake from the minister,

and a speech on freedom,

shining beacons of democracy.

The monitors of first free and fair elections,

midwives to assist the birth of a distant fledgling nation.

As we taxied out at Williamstown,

you could smell the nerves in the Hercules,

excitement and uncertainty,

prestigious posting overseas.

We deployed through the provinces,

our project voter education,

to dispel fears of retribution,

with two local staff and a Thai policeman.

The campaign worked and ten months later

the ballot was held and turn out greater than expected,

the result unknown,

then the call came through on the satellite phone:

«Projectiles thrown in some locations,

mobs attacking polling stations»,

HQ called evacuation and ordered our withdrawal.

We sheltered in the compound

while militias torched the town,

the glow of burning buildings as night fell

had tensions running high.

The flow of refugees braved razor wire

for the protection of our presence.

Automatic gun fire rang out,

premeditated menace.

And calls for back up to Canberra are met with silence and indecision.

«Domestic intervention’s outside the mandate of this mission».

And at dawn the order came,

for all «essential personnel»,

at 0900 the choppers would come to fly us out of hell.

Now how can I meet the eye,

of this man that I’ve worked beside,

and tell him that I’m free to leave today whilst he is sure to die.

I wanna hide, don’t understand how these people can be abandoned,

and I wonder, if the minister will be there to meet us when we land.

Het bevel kwam 'houd je vuur vast'

En als ik die man ooit ontmoet, zal ik hem vragen waarom

We werden stand-by gezet terwijl het scenario nijpend werd.

Vredesbewaarder zonder tanden, kan geen vrede afdwingen,

Wordt gewoon een ooggetuige van verdriet

Aantal keren dat ik wil vertrekken.

Kon niet geloven dat we hier waren,

Voor niets meer dan de lippendienst,

Niets meer dan de Empires-service, Triggerfinger, oh zo nerveus.

Aantal keren dat ik de kogels bijna losliet,

Op de beelden is te zien dat ze het controlepunt naderden

Met opgeheven handen in burgerkleding.

Vince heeft geschoten en hij ging naar huis

In afwachting van een gerechtelijk onderzoek, wie zal het weten,

Als de straf erger zou kunnen zijn?

Dan zijn eigen gedachten als hij helemaal alleen is.

En ik wou dat hij hier had kunnen zijn,

Toen we echt een schutter nodig hadden.

We stonden erbij en keken toe hoe de stad die we beschermden, werd geplunderd, verkracht en geplunderd.

We waren verlamd,

De commando's komen van het hoofdkwartier,

En bloed aan de handen was het laatste wat ze wilden melden,

De politici waar ze antwoord op gaven.

Dus wat moet ik doen?

Waarom ben ik hier?

Sterven van angst

Dat de gezichten die naar me opkijken zullen blijven verschijnen.

In de dromen die me wakker maken in zweetbuien, En alles wat de raadgever heeft gezegd:

Laat me Szrebrenica nog niet vergeten.

nachtelijke vrachtwagens in konvooi

groot rood kruis op de zijkant en de achterkant

begeleid door twee onderofficieren

bij de kans dat ze worden aangevallen

op een privécontract

wegen een handschoen

problemen nog geen gemeld

bewakers krijgen een kleine commissie

wanneer we de soldaten omkopen als we de grens bereiken

nu heeft hij medische benodigdheden voor een vluchtelingenkamp

humanitaire missie

een week opgehouden bij de douane

duurde meer dan een maand om te verzenden vanuit Zwitserland

hij weet dat niemand zal luisteren

zelfs nu de begrafenissen beginnen toe te nemen

dus hij houdt de frustratie onder de duim

hij heeft gezien dat het zelfvernietigend is

en hoewel hij zich aansloot om een ​​verschil te maken

goede bedoelingen kunnen kwaadaardig uitpakken

terwijl ze hulpeloos hulp bieden

naar kampen van ontbonden milities

ze hebben cachets van illegale wapens

verborgen op het platteland

voormalige koloniale heersers zorgen voor

ze krijgen nog meer clandestiene voorraden

hij heeft hulpverleners kapot zien gaan

naar een schil van hun vroegere zelf

tot ze niet zo bang zijn voor de dood, want

ze hebben de hel al gezien

en de gevarenvergoeding is goed

maar elke cent die hij krijgt is niet verdiend

en hij leeft maar is opgebrand

rijden door verschroeide aarde

en al met al is het het waard, nietwaar?

zelfs alleen voor de kleine overwinningen?

paraat staan ​​als getuige

naar het duistere gerommel van de geschiedenis

We verlieten het huis als helden,

met foto-ops en persberichten,

en handdruk van de minister,

en een toespraak over vrijheid,

stralende bakens van democratie.

De waarnemers van de eerste vrije en eerlijke verkiezingen,

verloskundigen om de geboorte van een verre jonge natie te helpen.

Toen we uit taxiën naar Williamstown,

je kon de zenuwen ruiken in de Hercules,

opwinding en onzekerheid,

prestigieuze uitzending in het buitenland.

We hebben ingezet door de provincies,

ons project kiezerseducatie,

om de angst voor vergelding weg te nemen,

met twee lokale medewerkers en een Thaise politieagent.

De campagne werkte en tien maanden later

de stemming werd gehouden en bleek groter dan verwacht,

het resultaat onbekend,

toen kwam de oproep via de satelliettelefoon:

«Projectielen die op sommige locaties worden gegooid,

menigten vallen stembureaus aan»,

Het hoofdkwartier belde de evacuatie en beval ons terug te trekken.

We schuilden in de compound

terwijl milities de stad in brand staken,

de gloed van brandende gebouwen terwijl de nacht viel

de spanningen liepen hoog op.

De stroom vluchtelingen trotseerde prikkeldraad

voor de bescherming van onze aanwezigheid.

Automatisch kanonvuur klonk,

met voorbedachten rade dreiging.

En oproepen voor back-up naar Canberra worden met stilte en besluiteloosheid beantwoord.

"Binnenlandse interventie valt buiten het mandaat van deze missie".

En bij zonsopgang kwam de bestelling,

voor al het «essentieel personeel»,

om 0900 zouden de helikopters komen om ons uit de hel te vliegen.

Hoe kan ik het oog ontmoeten,

van deze man waar ik naast heb gewerkt,

en zeg hem dat ik vandaag vrij ben om te vertrekken terwijl hij zeker zal sterven.

Ik wil me verstoppen, begrijp niet hoe deze mensen in de steek kunnen worden gelaten,

en ik vraag me af of de minister er zal zijn om ons te ontmoeten als we landen.