Une histoire de rien - Serge Lama

Elle l’a vissé

Dans chaque pore de sa peau

Il a réveillé les cris

Qui dormaient sous les mots

Même quand elle travaille

Il bouge dans ses entrailles

Elle est enceinte du vide

Et du manque de lui

Il est rentré dans sa chair

Comme on rentre chez soi

Et les mots qu’il lui dit

Il les prononce avec les doigts

Son cœur descend dans son ventre

Quand la clé tourne et quand il rentre

Sa bouche n’est plus qu’un rond

Rouge qui crie son nom

Elle n’existe qu'à lui

Elle n’assiste qu'à lui

Elle ne peut plus supporter

Son mari quotidien

Elle devient l’esclave

D’un hôtel et d’un train

Elle ressent la souffrance

De celle qui sait d’avance,

Par raison ou par instinct,

Qu’il s’en ira soudain

Elle s’enroule qu'à lui

Elle se saoule qu'à lui

Elle ne peut plus supporter

De retrouver son clan

Ni sa meilleure amie

Ni son fils de quatorze ans

Y aura dans sa mémoire

Enfouie dans son chagrin

Une histoire de cœur

Une histoire de corps

Une histoire de rien

Elle ne brûle qu'à lui

Elle s’annule qu'à lui

Elle ne pleure qu'à lui

Elle ne meurt qu'à lui

Elle l’a vissé

Dans chaque pore de sa peau

Ze heeft het verpest

In elke porie van haar huid

Hij maakte het geschreeuw wakker

Wie sliep onder de woorden

Zelfs als ze werkt

Het beweegt in haar darmen

Ze is zwanger van leegte

En het gebrek aan hem

Hij keerde terug naar zijn vlees

Als we thuiskomen

En de woorden die hij tegen haar zei

Hij spreekt ze uit met zijn vingers

Haar hart zinkt in haar buik

Wanneer de sleutel draait en wanneer hij gaat

Zijn mond is niet meer dan een cirkel

Rood schreeuwt zijn naam

Ze bestaat alleen voor hem

Ze zorgt alleen voor hem

Ze kan het niet meer aan

Haar dagelijkse echtgenoot

Ze wordt een slaaf

Van een hotel en een trein

Ze voelt de pijn

Van zij die van tevoren weet,

Door de rede of door instinct,

Dat hij plotseling weg zal gaan

Ze wikkelt zich alleen tegen hem in

Ze wordt alleen dronken van hem

Ze kan het niet meer aan

Om zijn clan te vinden

Noch haar beste vriend

Noch zijn veertienjarige zoon

Zal in zijn geheugen zijn

Begraven in haar verdriet

Een hartenverhaal

Een lichaamsverhaal

Een verhaal van niets

Ze brandt alleen voor hem

Ze annuleert zichzelf alleen aan hem

Ze huilt alleen tegen hem

Ze sterft alleen aan hem

Ze heeft het verpest

In elke porie van haar huid