Quand on revient de là - Serge Lama, Isabelle Boulay

Quand on revient de là,

Qu’on a poussé les cris

Qui vous laissent des rides,

Qu’on a bluffé l’ennui

Par deux ou trois suicides,

Quand on revient de là

Quand on revient de là,

De ces jours qu’on détruit

Dans des nuits qui s’oxydent,

Au gré d’Hara Kiri

Que le hasard décide,

Quand on revient de là

Quand on revient de là,

De tous ces mauvais lits,

Ces larmes, ces liquides,

On se sent si petit,

On se méfie des guides

Quand on revient de là

Quand on revient de là,

De ces jeux, de ces gens

Qui pensent avec leur bide,

Juchés sur leur argent,

Ces gens qui nous décident,

Quand on revient de là

Quand on revient de là,

On voudrait qu’nos enfants

Echappent à leurs acides,

A leurs noces d’argent,

A leurs bonheurs arides,

Quand on revient de là,

Quand on revient de là

Quand on revient de là,

On porte son aura

Comme les cariatides

Portaient les anciens toits,

On se sent tellement veule,

On vient de tellement bas

Alors comme un aïeul,

On s’en va faire un trou

Au pied du vieux tilleul,

Là où les enfants jouent,

Un jour de «pas très chaud»,

Un jour d' «un peu trop froid»,

On retourne là-haut,

Puisque l’on vient de là.

Als we daar terugkomen,

Dat we het uitschreeuwden

die je met rimpels achterlaten,

Dat we de verveling hebben gebluft

Door twee of drie zelfmoorden,

Als we daar terugkomen

Als we daar terugkomen,

Van deze dagen die we vernietigen

In nachten die oxideren,

Overgeleverd aan Hara Kiri

Laat het toeval beslissen,

Als we daar terugkomen

Als we daar terugkomen,

Van al die slechte bedden,

Deze tranen, deze vloeistoffen,

We voelen ons zo klein,

We wantrouwen gidsen

Als we daar terugkomen

Als we daar terugkomen,

Van deze spellen, van deze mensen

Die denken met hun buik,

Neergestreken op hun geld,

Deze mensen die over ons beslissen,

Als we daar terugkomen

Als we daar terugkomen,

We willen graag onze kinderen

Ontsnap aan hun zuren,

Op hun zilveren bruiloft,

Tot hun dorre gelukzaligheid,

Als we daar terugkomen,

Als we daar terugkomen

Als we daar terugkomen,

Wij dragen zijn aura

zoals kariatiden

droeg de oude daken,

We voelen ons zo slap,

We komen van zo laag

Dus als een voorouder,

We gaan een gat maken

Aan de voet van de oude lindeboom,

waar kinderen spelen,

Een "niet erg warme" dag,

Een dag van "een beetje te koud",

We gaan terug naar boven,

Omdat we daar vandaan komen.