Les muses - Serge Lama

Au clair de la lune mon âme à zéro

Plus rien dans la plume, rien dans le stylo

Depuis que les muses soudains se sont tues

Plus rien ne m’amuse, rien je suis chien battu

Revenez mes phrases venez faire un tour

Rallumez l’extase tournez moi autour

Colorez mes vases, chantez mes amours

Sans vous je suis naze, sans vous je ne vois plus le jour

Venez, venez belles muses tant aimées

De mes étincelles m’offrir la fumée

Sur mes belles branches les fleurs se sont tues

Sur mes pages blanches rien, rien d'écrit dessus

Chante ma voix, chante à me rendre sourd

Tous ces mots qu’attendent ces gens tout autour

Et la peur qui me hante et depuis toujours

De ces fées méchantes, de ces fées qui privent d’amour

Les muses moqueuse vont chanter ailleurs

Les muses rieuses, les muses mon crevé le cœur

In het maanlicht mijn ziel tot nul

Niets in de pen, niets in de pen

Sinds de muzen plotseling zwegen

Niets amuseert me meer, niets ik ben een geslagen hond

Kom terug, mijn zinnen, kom een ​​ritje maken

Breng de extase weer tot leven, draai me om

Kleur mijn vazen, zing mijn liefdes

Zonder jou ben ik kreupel, zonder jou kan ik de dag niet zien

Kom, kom mooie geliefde muzen

Van mijn vonken bied me de rook aan

Op mijn mooie takken zijn de bloemen stil

Op mijn witte pagina's niets, niets erop geschreven

Zing mijn stem, zing me doof

Al deze woorden waar deze mensen in de buurt op wachten

En de angst die me voor altijd achtervolgt

Van die slechte feeën, van die liefdesberovende feeën

De spottende muzen zullen elders zingen

De lachende muzen, de muzen braken mijn hart