La balade du poète - Serge Lama

Le soir descend, pauvres passants, qui rôdent

S’en vient faucher, quelques bouchers, en fraude

Pauvre poète, tu fais la quête, aux portes

Tu ne receuilles, qu’une ou deux feuilles, mortes

Y’a des becs fin, qui n’ont pas faim, des riches

Tu peux crever, sur le pavé, s’en fichent

T’es un raté, qui a des idées, amères

Tu vas toujours, seul sans amour, sur terre

Dans ton regard, éclairé d’art, S’entasse

Les horizons, et les prisons, des races

Loin des moutons, t’a choisis ton, servage

E ta jeunesse, s’use sans cesse, aux cages

De ton ennui, et de la nuit, glaciale

Et tu mourras, sur des gravas, des toiles

Pauvre de moi!

L’eau de la seine, porte ma peine, aux anges

Et cette eau bleue, pret de mes yeux, en frange

Cette eau qui fuit, boit mon ennui, qui pleure

En cette asie, mon âme fit, le leure

Adieu Paris, et ton ciel gris, la seine

Adieu matins et lendemains… de peine!

De avond valt, arme voorbijgangers, die sluipen

Komen om te maaien, wat slagers, oplichting

Arme dichter, je zoekt bij de poorten

Je verzamelt maar een of twee bladeren, dood

Er zijn fijne snavels, die geen honger hebben, rijke mensen

Je kunt doodgaan, op de stoep, maakt niet uit

Je bent een mislukkeling, met ideeën, bitter

Je gaat altijd, alleen zonder liefde, op aarde

In jouw blik, verlicht door kunst, Is opgestapeld

De horizonten en de gevangenissen van de rassen

Ver van de schapen, je koos je lijfeigenschap

En je jeugd verslijt eindeloos, in de kooien

Van je verveling, en van de nacht, ijskoud

En je zult sterven, op puin, doeken

Arme Ik!

Het water van de Seine, draagt ​​mijn verdriet, naar de engelen

En dit blauwe water, in de buurt van mijn ogen, in de marge

Dit lekkende water, drinkt mijn verveling, die huilt

In dit Azië, mijn ziel gemaakt, de hunne

Vaarwel Parijs, en je grijze lucht, de Seine

Tot ziens morgens en morgens... van pijn!