Je ne veux pas parler - Serge Lama

De cette part de cris que

Taisent les murmures,

De cette part de boue

Que cachent les ramures

Je ne veux pas parler.

De cette part de rouille

En dessous l’or des grilles,

De cette part qui ment

Dans mes serments aux filles,

Je ne veux pas parler.

Je veux parler d’amour,

Je veux parler d’espoir,

Dans les champs alentour

J’ai brisé les miroirs.

Les alouettes volent

Et le ciel n’est plus noir,

Quand on tue les paroles,

Quand on tue les paroles.

De cette part de bruit que

Cache la musique,

Cette part de Russie

Qui ronge l’Amérique,

Je ne veux pas parler.

De ce squelette en pleurs

Que le soleil maquille,

De cette part de coeur

Que nous mangeons aux filles,

Je ne veux pas parler.

Je veux parler d’amour,

Je veux parler d’espoir,

Laver le petit jour

De l’adieu des mouchoirs,

Quand les avions décollent,

Non, le ciel n’est plus noir,

Quand on tue les paroles,

Quand on tue les paroles,

Je ne veux pas parler.

Je suis né pour me taire

Et pour faire rêver

Les âmes solitaires

Et pour les consoler

De la douleur profonde

D'être venus au monde

Et de n’avoir personne à qui parler

Van dat deel van de kreten die

Stil het gefluister,

Van dit stuk modder

Wat verbergt het gewei?

Ik wil niet praten.

Van dit deel van roest

Onder de gouden balustrades,

Van dat deel dat liegt

In mijn eden aan meisjes,

Ik wil niet praten.

Ik wil praten over liefde,

Ik wil het hebben over hoop,

In de omliggende velden

Ik heb de spiegels gebroken.

leeuweriken vliegen

En de lucht is niet langer zwart,

Wanneer we de woorden doden,

Als we de teksten doden.

Van dat deel van het geluid dat

Verberg de muziek,

Dit deel van Rusland

dat knaagt aan Amerika,

Ik wil niet praten.

Van dit huilende skelet

die de zon goedmaakt,

Vanuit dit deel van het hart

Dat we eten voor de meisjes,

Ik wil niet praten.

Ik wil praten over liefde,

Ik wil het hebben over hoop,

Was de dageraad

Van het afscheid van de zakdoeken,

Wanneer vliegtuigen opstijgen

Nee, de lucht is niet langer zwart,

Wanneer we de woorden doden,

Wanneer we de woorden doden,

Ik wil niet praten.

Ik ben geboren om te zwijgen

En om te dromen

de eenzame zielen

En om ze te troosten

Van diepe pijn

Ter wereld gekomen zijn

En heb niemand om mee te praten