Après l'amour comme c'est triste - Serge Lama

Le jour se lève sur ce capharnaüm,

Sur ce qui reste et qu’on appelle un homme.

Quand le désir abandonne nos coeurs,

Le lit défait ressemble au champ d’honneur.

Le jour se lève sur ce désastre heureux,

Sur ce qui reste.

Dire que l’on était deux.

Quand le plaisir abandonne nos bras,

C’est tout comme si l’amour n’existait pas.

Après l’amour, comme c’est triste,

Les mots d’amour et les habits

Traînent par terre, plus rien n’existe,

On reste tout seul

Dans sa mélancolie.

Le jour se lève sur ce quai sans bateau,

Sur ce qui reste et que l’on croyait beau.

Quand l’océan s’est retiré au loin,

Comme elle pleure, la femme du marin !

Après l’amour, comme c’est triste,

L'éternité tombe à genoux

Sur des lambeaux, plus rien n’existe.

Ah !

Comme c’est triste,

Au coeur du petit jour,

Quand on a fait l’amour.

Dagpauzes op deze puinhoop,

Op wat overblijft en heet een man.

Wanneer verlangen ons hart verlaat,

Het onopgemaakte bed ziet eruit als het ereveld.

Dagpauzes op deze gelukkige ramp,

Op wat er over is.

Om te zeggen dat we met z'n tweeën waren.

Wanneer plezier onze armen verlaat,

Het is alsof liefde niet bestaat.

Na de liefde, hoe verdrietig,

De woorden van liefde en de kleding

Slepen op de grond, niets meer bestaat,

We blijven helemaal alleen

In zijn melancholie.

Dagpauzes op dit dok zonder een boot,

Op wat overblijft en mooi werd gevonden.

Toen de oceaan zich terugtrok,

Wat weent ze, de vrouw van de zeeman!

Na de liefde, hoe verdrietig,

de eeuwigheid valt op zijn knieën

Op snippers bestaat er niets meer.

Ah!

Wat verdrietig,

In het hart van de dageraad,

Toen we de liefde bedreven.